Het blijft fascinerend om te zien hoe de altijd in driedelig beige gehulde Rolf zich voortbeweegt. Zijn lopen roept een beeld van koorddansen op omdat hij zijn armen, op zoek naar evenwicht, tijdens het wandelen, voortdurend gespreid houdt, terwijl hij zijn ene voet steeds, nauwgezet, precies voor de andere zet. Zo danst de in zichzelf gekeerde ouwe zwerver de binnenstad door…  in een immer voortdurende choreografie die geen afleiding verdraagt. Mede daarom praat Rolf niet veel, al mompelt hij des te meer, zij het niet tegen iets of iemand in het bijzonder. Mij groet hij altijd wél want ik ken hem al héél lang en voor een gratis sigaretje is Rolf (overigens oud-bezorger van deze krant) altijd wel te porren. Hij komt naast me zitten op het betonblokje dat als bankje dient op het hondenveldje en kijkt toe hoe Blafmans keer op een keer een frisbee uit de lucht plukt om die weer snel terug te brengen voor een nieuwe sprongvlucht. ,,Mooie hond hoor,’’ klinkt het naast me in zware bastonen en ik weet dat dit compliment zijn manier is om mij een sigaretje of een eurootje af te troggelen. Het wordt een Cameltje, want mijn portemonnee heb ik niet bij me. Rolf neemt er genoegen mee en geniet zichtbaar van de door Blafmans verzorgde circusact in de vrijdagse avondzon. ,,Moet je nog niet naar binnen?’’ vraag ik hem, terwijl ik op de klok van de kerk aan de Blekersdijk wijs. ,,Vanavond niet,’’ zegt Rolf. Ik moet een paar nachten buiten blijven, want ik had ruzie gemaakt in de nachtopvang. ,,Waar slaap je vannacht dan?’’
Rolf wijst naar een hoek van het uitlaatveldje en zegt. ,,Dáár, onder die boom.’’
Het regent die nacht en ik kan maar moeilijk de slaap vatten in de wetenschap dat Rolf daar buiten ligt. Als ik zaterdagochtend, met Blafmans en een thermoskan koffie, terugkeer naar het hondenveld ligt hij daar gehuld in een dikke slaapzak. Ik maak hem waker, maar dat had ik beter niet kunnen doen. ,,Kun je voortaan niet wat later komen, joh? Ook een dakloze wil wel eens uitslapen.’’