Al tientallen jaren woon ik vlakbij de Spuiboulevard… in mijn ogen nog altijd een pijnlijke denkfout uit de recente geschiedenis van mijn stad. Hoe ik dat bedoel? Precies zoals ik het zeg: de Spuiboulevard is een spuuglelijke halve autosnelweg die als een giftige splijtvlam door de stad snijdt… een ongelukkige vergissing uit de tijd dat men op dit eiland nog wat al te ruimhartig en met weinig oog voor geschiedenis en esthetiek de sloophamer hanteerde. ‘Maar hoezo ‘halve’ snelweg?’, hoor ik u al denken. Simpel… in de oorspronkelijke plannen was het de bedoeling dat deze binnenstedelijke asfaltstrook, op de plek waar nu het voormalige Zuiveringsschap staat, gewoon zou doorlopen richting de Staart. Da’s gelukkig, onder het motto ‘beter ten halve gekeerd… blablabla’ nooit gebeurd, maar feit is en blijft dat de Spuiboulevard een draak van een stadsentree is, die het predicaat boulevard volledig onwaardig is. De Spuiboulevard is de reden dat de Spuihaven destijds deels gedempt is (zó zonde) en ook nog eens de reden dat mijn stad er vanaf de Boogjes vandaag de dag uitziet als Boekerest aan de Merwede.
Dát gaat gelukkig veranderen, al kan ik me eerlijk gezegd nog geen helder beeld voor de geest halen van hoe een en ander er nu écht gaat uitzien. Ja, het wordt groen en fietsvriendelijk en er komen woningen uit het, laten we zeggen wat duurdere segment, zo lees ik, al zie ik zelf liever een goeie mix met óók goedkopere starterswoningen en parkeerruimtes onder de Spuihaven.
Ik hoop ook dat die haven, van oorsprong een stadsgracht maar nu een ‘dooie sloot’ weer die open en verbindende functie krijgt die het ooit had. Onuitvoerbaar is dat allemaal zeker niet, maar wél duur. Maar wat is duur over een tijdsbestek van tien, twintig jaar en wat is duur als je de stad er uiteindelijk zóveel aantrekkelijker door maakt? Nu de politiek zich buigt over de toekomst van dit stadsdeel is dít nou juist hét uitgelezen moment om hierover nog eens héél goed na te denken. Het zou een gemiste kans zijn om uitgerekend nu een potje te gaan ‘kruidenieren.’