Helaas… tóch weer een coronacolumn. Met frisse tegenzin, dát wel, want ik ben – net als u – inmiddels behoorlijk corona-moe. Ondanks dat ben en blijf ik braaf voorzichtig en laat ik me niet gek maken door malle Pietjes met malle theorietjes op Facebook. Daarbij komt dat ik, in de omstandigheden waarin we momenteel verkeren, liever met het riet meebuig dan dat ik moord en brand schreeuw en ik richt mijn frustratiepijlen ook zeker niet op Rutte en co of de lokale overheid. Onze ‘powers that be’ mogen dan niet feilloos zijn, ze werken wél naar eer en vermogen. Nee, ik hou me liever vast aan de wensgedachte dat het op een dag, niet alleen in de letterlijke zin van het woord, vast wel weer een keer lente wordt.
Tóch een corona-column vandaag, want ‘we’ zaten dinsdagavond in Nieuwsuur en onze regio werd daarin meermalen aangeduid als probleemregio. Nu wisten we dat al natuurlijk… het is immers geen geheim dat we hier per 100.000 inwoners de meeste besmettingen van Nederland hebben. De vraag is echter: hoe komt dat toch? Nieuwsuur sprak met de Dordtse burgemeester Kolff (in diens hoedanigheid als voorzitter van deze Veligheidsregio), met de grote baas van het Albert Schweitzer ziekenhuis en met een arts die er in doorgeleerd heeft, maar niemand had een pasklaar antwoord op de vraag waarom onze regio er op de landkaart nog altijd zo schaamrood uitsteekt. Heeft het feit dat er in de omliggende poldergebieden een stukje ‘bible belt’ zit er iets mee te maken? Ik bedoel… volle kerken op zondag en misschien nét iets te veel types die zich, onder het motto ‘Er is maar één chef gezondheid en die heet niet Hugo’ de regels wat ruimhartig opvatten? Of zijn het juist wij… eigengereide Dordtenaren (van nature tóch al wat opstandig) die het met de voorschriften niet zo nauw nemen? Ach… laat ik maar niet gaan zwartepieten. Ook die discussie ben ik namelijk moe.