Als een zeiler een bochtig parcours of tegen de wind in moet varen heet dat laveren. In overdrachtelijke zin zou je kunnen zeggen dat een beetje burgemeester in dit land zich daar de afgelopen jaren ernstig in heeft moeten bekwamen. Want je zult het maar zijn… burgemeester in coronatijd. Dan laveer je voortdurend, tussen Den Haag en een soms morrend ‘thuisfront.’ De ene keer ben je vooral uitvoerder van een soms warrig, soms onlogisch en niet altijd uit te leggen kabinetsbeleid en vervolgens gooit de regering, onder het motto ‘zoek het zelf maar even uit,’ weer een zak vol eigen verantwoordelijkheden over de gemeentelijke schutting, die je even later weer nét zo makkelijk worden afgenomen. Intussen moet je aan je stads- of dorpsgenoten geduldig en af en toe zelfs tegen beter weten in het wáárom van soms ondoorgrondelijke besluiten blijven toelichten, terwijl je tegelijkertijd het moreel in stad en streek hoog moet zien te houden.  
Ik vind dat de Dordtse burgemeester Wouter Kolff, mede-ondertekenaar van ‘de corona-noodkreet aan het kabinet’ zich tot dusver uitstekend van zijn taak gekweten heeft door vakkundig en (schijnbaar) onvermoeibaar te laveren tussen landelijke en plaatselijke belangen. De man was voortdurend aanspreekbaar, liet zich zien en horen in de stad en diende de niet zelden matig geïnformeerde bubbel-criticasters, ja zelfs de meest onbenullige stemmingkwekers – óók via de niet altijd frisjes riekende sociale media – altijd weer helder, geduldig en ook humorvol van repliek. Het moet hem, als kind van ondernemers, écht zeer hebben gedaan hoe winkeliers en horeca-uitbaters naar adem snakten. Het zal zeker ook niet makkelijk geweest zijn om juist deze mensen, alsmede representanten uit de wereld van sport en cultuur, tekst en uitleg te blijven verschaffen over Haagse grillen en decreten, waar hij zélf zo nu en dan ook best wel vraagtekens bij gezet moet hebben.
Kolff heeft tot op heden knap gelaveerd onder vaak ‘mistige’ omstandigheden… dát wou ik maar even gezegd hebben.