Beste Ad,

Ik had het eigenlijk niet willen doen… nóg een column schrijven over KPN. Een maand of wat geleden berichtte ik op deze plek over mijn ervaringen met Digitenne, of beter gezegd over mijn ervaringen met ‘uw’ bedrijf dat mij probeerde een abonnement op deze draadloze wijze van televisiekijken aan te smeren. Dat werd geen succes (het werkte blijkbaar niet op de plek waar ik woon) en het kostte mij vele telefoonminuten met lange wachttijden om het proefabonnement ongedaan te maken. Hoogtepunt, of beter gezegd, dieptepunt van het verhaal, was dat KPN mij (voor een kleine méérprijs) een buitenantenne aanbood. Een antenne dus, bij Digitenne dat juist reclame maakt voor televisiekijken zonder gedoe met kabels en antennes. Het Digitenne-gedoe leverde uiteindelijk veel frustraties maar ook een leuke column op. Nu zal ik écht niet zomaar voor de lol een bedrijf op de hak nemen. Er moet immers mensen van eten, en, zo luidt mijn motto… als is het maar éven… zelfs een KPN’er heeft recht om te leven. Maar onlangs kruisten onze paden elkaar weer in negatieve zin en ik moet mijn frustraties van me afschrijven, zeggen mijn psychiater, wijkagent en apotheker, dus vandaar het volgende verhaal. Ik had besloten in te gaan op een aanbieding van de regionale kabelboer om van nu af aan te gaan bellen én internetten voor één geld. Dat scheelt een hoop duiten, want voor drie tientjes per maand surf ik nu dat het een lieve lust is en zijn al mijn binnenlandse gesprekken gratis. Dit alles met behoud van het aloude telefoonnummer. Sinds jaar en dag telefoneerde en ‘internette’ ik via KPN, maar dat liep de laatste jaren behoorlijk in de papieren. Ik betaalde een periodiek bedrag voor mijn telefoonabonnement, betaalde ook nog per gesprek en ik ‘googlede’ via een ADSL-verbinding op rollator-tempo het wereldwijde web over voor nog eens een extra maandbedrag. Daarin was trouwens ook nog een soort boeteclausule opgenomen bij overschrijding van de zogeheten datalimiet. Toen ik KPN belde om te laten weten dat ik er na al die jaren maar eens een punt achter wilde zetten liet men mij in eerste instantie weten dat opzeggen op dit moment niet mogelijk was wegens een computerstoring. Onze excuses meneer. Toen ik de volgende dag terugbelde kreeg ik van een lieve, maar niet al te snugger overkomende dame, te horen dat ik weliswaar het goeie nummer had gebeld, maar dat ik tóch een ander nummer moest bellen omdat zij, vanaf haar plek, niet bij mijn gegevens kon. Oók een soort computerstoring, maar dan anders. Doorverbinden ging ook niet. Sorry hoor! Mijn derde belletje (inmiddels zijn we al een euro of zes verder) bracht mij bij een wat nichterig heerschap die mij vertelde dat ik een prima keuze had gemaakt door voortaan voor een vast bedrag bij de kabelboer te gaan bellen en internetten. ,,Maar wist u meneer dat u datzelfde voor een exact gelijk bedrag bij KPN óók al jaren kan doen?” Nee, dat wist ik niet. ,,Had u me dat misschien een jaar of twee geleden niet kunnen zeggen, dan had ik een hoop geld kunnen besparen?” Geen antwoord, wel het zoveelste excuus. Want in ‘sorry’ zeggen zijn ze inmiddels goed bij dit bedrijf, al menen ze er volgens mij geen snars van. Maar goed, alles zou nu geregeld worden en na het verstrijken van de opzegtermijn zouden mijn wegen en die van KPN zich voorgoed scheiden. Maar zo makkelijk kwam ik er niet van af. Inmiddels heb ik alweer diverse rekeningen gehad voor telefoongebruik en internetgebruik over periodes van ver ná de opzegtermijn. Ook heb ik nu al drie brieven van KPN gekregen waarin ze mij hartelijk feliciteren met mijn nieuwe KPN-ADSL-verbinding die ik, volgens het bedrijf, heb aangevraagd. Ik heb er inmiddels alweer een telefoontje of tien richting KPN op zitten. Het woord computerstoring heb ik al vierendertig keer als excuus meegekregen en even zo vaak heb ik als antwoord gekregen: ,,Vanaf deze plek kan ik even niets voor u doen, maar als u nu dit en dit nummer draait of dát formulier invult komt het allemaal zó voor elkaar.” Mooi niet dus. KPN wil de verkering maar niet uitmaken. Ik ga de rechter om een straatverbod vragen, want ik voel me zwaar gestalkt door deze hardleerse, gehoorgestoorde en slecht functionerende molog.

Beste Ad, als één van de topmensen van dit bedrijf, met Dordtse roots en óók nog een tweede (of derde) huisje op dit eiland doe ik een beroep op u als stadsgenoot. U schijnt de gemeente Dordrecht zo nu en dan nog eens van advies te voorzien over hoe het hier allemaal beter kan en moet en u doet dat, naar ik hoor, met veel verve. Ik heb een advies voor u. Knip deze column uit, kopieer hem een paar keer en leg hem bij uw bedrijf op wat bureaus. Het advies is gratis, géén belkosten, géén wachttijden. De kopietjes wil ik best zelf voorschieten.

Kees Thies