Bestaat er zoiets als een bordenbeleid? In het verkeer zeker al is het alleen maar om het bevolkingsaantal op peil te houden. In een restaurant misschien (de roze bordjes alleen voor de carpaccio) en in de dierentuin vooral om te voorkomen dat je de Bengaalse tijger over z’n buikje aait (houdt ie niet van).
Maar ik heb het over uithangborden… reclameborden. Gezeten tussen twee ijsthee een cappuccino en een glas water  ofwel in vol gesprek met drie van buiten de stad afkomstige tafelgenoten op het terras van Centre Ville is de schoonheid in zomerzon van het oude centrum het gespreksonderwerp. Ik wist niet dat Dordt ‘so very beautiful’ was’’ is de openingszin van een van de de ‘first-time’-bezoekers uit partnerstad Hastings na een wandeling langs havens en hofjes. Ik beaam vol trots en vervloek tegelijkertijd dat rotstuk tussen Visbrug en stadhuis. Nee niet dat zicht over de Voorstraathaven. Dat mag er zijn. Het gaat mij om het uitzicht vanaf genoemd terras op de veel te grote reclameborden van Wibra Zeeman Schoenenreus en de een of andere sportkledinggigant die zich al sinds jaar en dag in het kerkgebouw op de hoek genesteld heeft. Vanaf deze plek manifesteert Dordt zich als de ‘twee halen één betalen-plek’ die het nu juist niet wil zijn. Ik weet heus wel waar de Wibra zit. Dat bord is zelfs voor Vincent Bijlo met blinddoek nog leesbaar. De reclameborden in Dordrecht duiden aan war de ketens zich gevestigd hebben. De winkeliers willen laten zien wat ze zoal te bieden hebben maar zijn inmiddels vergeten dat ze zich juist door hun formaat onzichtbaar genaakt hebben. Ik zie vooral wat die borden mij onthouden: een uitzicht of een ‘very beautiful’ stad. Een van mijn Britse gasten vertelt over het uithangbordenbeleid in Engeland’s oudste stad Chester.Alle winkels mogen een bordje van ca. 80 bij 80 centimeter aan hun gevel hangen. Die moeten handbeschilderd zijn met het bedrijfslogo. ,,En weet je wat nou zo leuk is?’’, zegt mijn Britse tafelgenoot. Die uithangborden zijn juist de attractie van de stad geworden. Het logo van MacDonalds handgeschilderd op hout in een stad die na eeuwen nog altijd zichtbaar is, zoals het was. Dat wil iedereen zien.