En toen was het ineens weer lente. Nou ja, ineens. Ik vond het allemaal maar lang duren eer Koning Winter zijn verzet definitief opgaf. Weer een winter overleefd, denk ik altijd stiekem. Ja, dat doe ik natuurlijk niet hardop, want ik ben nog lang niet bejaard en die winters in ons land mogen dan koud, nat, donker, vervelend, langdradig, nat en onvriendelijk zijn, vergeleken met heel veel andere landen op dit bolletje mogen we nog niet eens mopperen. Voor één gebouw, was de afgelopen winter misschien wel funest. Ik heb het over gebouw De Holland aan de burgemeester De Raadtsingel. Wederom heeft dit monumentale pand, dat tóch al bezig was langzaam letterlijk en figuurlijk de grond in te zakken, geleden onder de barre omstandigheden van de afgelopen koude wintermaanden. Elk jaar dat dit langer gaat duren zal een eventuele reddingsactie van De Holland moeilijker en duurder worden. De gemeente Dordrecht kocht De Holland een jaar of zeven geleden voor een kleine 2,5 miljoen euro met als doel om het weer door te verkopen aan een partij met plannen en ideeën om het pand zoveel mogelijk in de oude luister te herstellen. Maar, om wat voor reden dan ook lijkt niemand echt geïnteresseerd in het gebouw dat in 1937 werd ontworpen door architect Sybold van Ravesteyn, bekend van onder meer Kunstmin in Dordrecht en van diergaarde Blijdorp en het oude Centraal Station in Rotterdam. Sybold van Ravesteyn heeft de twijfelachtige eer de meest afgebroken architect van Nederland te zijn. In Dordrecht doen we, sinds dat ouwe postkantoor, niet meer zo fanatiek aan afbreken. Hier gaan we tegenwoordig heel anders met ons historisch erfgoed om: we laten het gewoon lekker wegrotten. Geen beleid is ook beleid. Niets doen is geen overmacht, maar een keuze. Ach, nog een paar winters en dan lost het probleem zich vanzelf op.