Toen de Dordtse Barbara Muller vorig jaar in deze krant haar plannen ontvouwde voor een babyluikje in Dordrecht, had ik daar eigenlijk geen mening over. Nou ja, het leek me wel een sympathiek plan, maar ik had me eerlijk gezegd niet écht in de materie verdiept. En ach, wie kan er in hemelsnaam tegen een ‘faciliteit’ zijn waar een wanhopige moeder haar ‘ongewenste’ baby kan brengen in de wetenschap dat het kindje in ieder geval een toekomst heeft? Ik schrijf het woordje ‘ongewenst’ bewust tussen aanhalingstekens omdat het de lading niet dekt. Het kan hier gaan om een moeder met ernstige drugsproblemen, om een moeder die slachtoffer is van incest, om een moeder die zelf nog kind is of om een moeder die een reële angst heeft voor eerwraak, gericht op haar en haar baby. Het begrip ‘ongewenst’ krijgt dan een heel andere lading. Het plan van Barbara kreeg veel aandacht in de media en dus kon je wachten op de eerste geluiden van tegenstanders. Die komen niet van driehoog achter: in het Britse dagblad de Guardian verklaart een mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties (met daarin 18 deskundigen op dit gebied) ‘not amused’ te zijn met de toename van het aantal vondelingenluiken in Europa (inmiddels ruim 200).
De experts stellen dat babyluikjes het recht schenden van kinderen om hun afkomst te kennen. In plaats van babyluikjes moeten overheden investeren in hulp bij gezinsplanning, geboortebeperking en ongewenste zwangerschappen. Dat zijn mooie woorden, maar ook loze woorden, want de wereld verandert niet van de ene op de andere dag in een ideale wereld. En natuurlijk hebben kinderen het recht om hun afkomst te kennen, maar telt dat recht zwaarder dan het alternatief? Ik hoef u, als volger van het nieuws, vast niet uit te leggen wat dat alternatief kan zijn. Ik droom van een wereld waarin babyluikjes overbodig zijn en ik weet zeker dat Barbara Muller daar niet anders over denkt. Maar ook al redt haar initiatief in de bijna eeuw die nog voor ons ligt het leven van hooguit één kind, dan is dat voor mij reden genoeg om er onvoorwaardelijk ‘voor’ te zijn.