Om zo nu en dan eens mentaal te ontsnappen uit de woelige waan van deze weelderige waterstad mag ik graag eens een potje zinloos mijmeren met uitzicht in stijl. Een terrasstoeltje bij het Drierivierenpunt, een bruggetje over de Voorstraathaven of een bankje in het Hof zijn fantastische plekken om van hemelse decors te genieten. Dordt fungeert vaak als locatie voor films die zich afspelen in het Rotterdam van vóór de oorlog maar, zo vraag ik me af, waarom komt er nou nooit eens een filmmaker op het idee om het Dordrecht van vandaag een hoofdrol in de een of andere film of televisieserie te verschaffen? Het huwelijk van lucht en water levert hier prachtig licht op. Kunstschilders door de eeuwen heen wisten dat al en trokken, vanuit de hele wereld, massaal naar het ‘Venetië van het Noorden’ om dit met eigen ogen te aanschouwen en op het doek vast te leggen. Ach ja, mijn zeldzame mijmermomentjes gaan nu eenmaal niet om de grote vraagstukken van het leven. Het zijn eerder de meer aardse aangelegenheden die mij in bezit nemen. Vragen als ‘Wat zullen we vanavond weer eens eten?’, ‘Tegen wie speelt Feyenoord komend weekend?’ en ‘Hoe zou het toch met de dikke darm van Justine Pelmelay gaan?’ houden mij over het algemeen toch meer bezig dan de crisis, de kabinetsformatie en het machtsvacuüm in Afghanistan.
En nu sta ik wat rillerig op die mooie Oudendijk te kijken naar naar dat hostel voor drugsverslaafden, dat alweer een paar weekjes (zij het nog niet officieel) open is en, volgens sommige omwonenden, zoveel overlast met zich mee brengt. Het is dat hostel dat eerst ergens anders in Sterrenburg zou komen en waar toen een halve woonwijk nogal hysterisch op reageerde. Stel je voor, een heuse junk in een woonwijk. Ik moest lachen om een reactie van een dijkbewoonster in deze krant. ,,Ik was mijn boodschappen aan het uitladen toen een bewoner van het hostel mij om geld vroeg. Toen dacht ik: begint het nu al?”
Nee, een junk die om een eurootje bedelt… het moet nou toch echt niet gekker worden.