In mijn bureau bewaar ik nog altijd een koperkleurig cicerolatje… een soort liniaaltje eigenlijk, waarmee vormgevers en journalisten in pré-digitale jaren de krant in elkaar sleutelden. Het ding is me ooit op plechtige wijze overhandigd door Herman Kersbergen, ‘krantenman’ in hart en nieren. Afgelopen week overleed hij op 88-jarige leeftijd en vandaag brengen familie, vrienden en oud-collega’s hem naar zijn laatste rustplaats.
Vanaf deze plek wil ik graag even stil staan bij deze vriend en vakman, die zoveel betekend heeft voor mijn persoontje en voor het Dordtse ‘journaille’ in het algemeen.
Ik ben nooit vergeten dat Herman, beginjaren tachtig, enkele van zijn schaarse vrije zaterdagen opofferde om mij de kneepjes van het krantenvak bij te brengen. Ik kwam ‘vers en groen’ van de middelbare school en wist (met dank aan Pietje Bell en Lou Grant) zéker dat ik journalist wilde worden. Helaas was ik uitgeloot voor de ‘Academie voor Journalistiek’ en dus besloot ik om het wachtjaar dat voor me lag, op te vullen met ‘kluswerk’ voor De Dordtenaar… de destijds nog zelfstandige voorloper van deze krant.
Herman stuurde mij naar amateurvoetbalwedstrijden en naar open dagen van accordeonverenigingen en volièreclubs, las mijn verslagen vervolgens zorgvuldig en legde me met bewonderenswaardig veel geduld uit hoe ik met minder woorden sneller ‘to the point’ kon komen om zodoende méér te kunnen vertellen. Was het artikeltje geredigeerd en ‘fit to print’ dan gaf hij de geplande lettergrootte aan en moest ik, met hulp van dat cicerolatje, een kop verzinnen die exact boven  het artikeltje zou passen. Kortom, Herman leerde me luisteren, schrijven en ‘koppen tellen’ en toen ik een jaar later alsnog tot de opleiding werd toegelaten, wandelde ik daar dus al min of meer ‘klaargestoomd’ binnen.
Dat cicerolatje is vandaag de dag een nutteloos werktuig, maar het verbindt mij voor altijd aan de aimabele Herman Kersbergen die, zoals de Britten dat zo mooi kunnen zeggen, ‘every inch a gentleman’ was.