Afgelopen weekend kwam mij het bericht ter ore dat Wietske Nederveen overleden is. Deze schrijfster, beeldend kunstenaar en muzikante, die ik persoonlijk zeer bewonderde, is 88 jaar geworden.
Ik herinner me Wietske Nederveen-Hendriks (haar auteursnaam was Wytske Nederveen met een ‘y’) vooral van het Dierenvertelboek (1972) en haar wellicht nóg succesvollere roman Moordhotel uit 1988. Toen Moordhotel verscheen mocht ik haar interviewen en die eerste ontmoeting zal ik nooit vergeten. Waarom niet? Omdat deze kleine vrouw zo’n enorm warme, krachtige en humorvolle uitstraling had. Onze laatste ontmoeting, zo realiseer ik me ineens, dateert trouwens alweer van een jaar of tien geleden. Wietske had toen een serie boekjes geschreven waarin dieren de hoofdrol speelden en ze belde me of ik een rolletje wilde spelen bij de presentatie van het derde werkje in die reeks, getiteld ‘Het Mollenkwintet.’ Nou ja, een zeer bescheiden bijrolletje dan, want de hoofdrol (en dat was ook typisch Wietske Nederveen) had ze ingeruimd voor mijn toenmalige, inmiddels overleden viervoeter Blafmans. Met hulp van een stukje worst en een paar duidelijke aanwijzingen pakte mijn viervoeter het eerste exemplaar van dat boekje destijds enthousiast uit en nog vaak denk ik terug aan die malle, maar ó zo heerlijke presentatiemiddag in haar prachtige oude woning aan de Korte Geldersekade. Ook toen al was haar gezondheid broos, maar geloof me, als schrijfster heeft Wytske Nederveen nooit aan kracht ingeboet.
Ik weet dat veel, inmiddels wat oudere Dordtenaren, zijn grootgebracht met Wietske’s Dierenvertelboek en diverse andere werken en werkjes die ze daarna produceerde. Deze bijzondere vrouw – die trouwens ook nog eens instigator was van het Dordtse Cellofestival – heeft, naar mijn oordeel, een indrukwekkende artistieke ‘erfenis’ aan deze stad nagelaten; ik beschouw haar dan ook als een ware ‘Dochter van Dordt.’
Het verraste mij trouwens dat haar naam niet in die erelijst pronkt; een ‘vergissing’ die snel zal worden rechtgezet… zo hoop en verwacht ik althans.