Het doet mij allemaal denken aan die jongleurs die je vroeger nog wel eens (bij Ted, Mies of Willem Ruis) op televisie zag; al druk heen en weer rennend moesten ze porseleinen bordjes op dunne paaltjes vólcontinu in beweging houden om te voorkomen dat ze op de grond uiteen spatten. Steeds kwam er weer een bordje bij… bloednerveus werd ik er van.
Waarover ik het heb? Over dat artikel in de krant van gisteren aangaande een griezelig benauwde gemeentelijke ‘race tegen de klok.’ Een artikel, om precies te zijn, over bouwhaast, over subsidiedruk én over mogelijk inadequate (want ál te haastige) besluitvorming als gevolg van tijdsdruk.
Bent u daar nog? Ik begrijp dat ik u nu enige uitleg verschuldigd ben.
Het zit zo: over dik een jaar moeten er in Dordt ruim 150 flexwoningen voor ontheemde Oekraïners worden gerealiseerd en als die er niet op tijd komen dan loopt de gemeente een stevige subsidie (ongeveer een miljoen) én een zogeheten opvangbijdrage van het Rijk (5,5 miljoen) mis. Da’s voor de verantwoordelijke wethouder (nou ja, voor het hele college eigenlijk) op zich al iets om een acute maagzweer van te krijgen, maar los van dat alles is er nóg meer haast. Waarom? Tja, da’s vanwege weer een andere subsidie, namelijk de subsidie die deze stad dreigt mis te lopen als het gebouw Crownpoint (waarin momenteel Oekrainers worden opgevangen) niet op tijd gesloopt is. Op die plek moet namelijk (uiterlijk in het vierde kwartaal van 2026) begonnen worden aan een al eerder gepland woningbouwproject. Aan dat project móet dus eveneens op tijd worden begonnen om te voorkomen dat een bouwsubsidie van 3,5 miljoen euro aan de gemeentelijke neus voorbij gaat.
Het gevaar dreigt nu dat eventuele bezwaarmakers tegen die flexwoningen zich, als gevolg van (door subsidie-deadlines gedreven) tijdsdruk, niet voldoende gehoord voelen. Maar eh… zó hoort democratische besluitvorming niet te werken. Da’s namelijk de omgekeerde wereld.