Politici doen het en toegegeven… ook journalisten en zelfs columnisten maken zich er nog wel eens schuldig aan. Waarover ik het heb? Over het uitroepen van steeds weer een nieuwe crisis. Hoe? Simpel. Je benoemt een kwestie en je plaatst daar vervolgens het woordje crisis achter. Het resultaat: de kwestie is dan nog altijd een kwestie, alleen wél ineens een heel nijpende kwestie. Niet zelden is dat trouwens terecht… ik bedoel: we hebben momenteel wel degelijk te kampen met een wooncrisis, de coronacrisis was aanvankelijk, even los van het feit dat de kroegen dicht waren, wel degelijk een heuse crisis en in mijn jeugdjaren speelde op de achtergrond altijd dat nachtmerriescenario van die reusachtige paddenstoel aan de horizon, ofwel de atoomcrisis. Ook herinner ik me nog goed een paar autoloze zondagen vanwege – jawel hij bestaat nog – de energiecrisis, met als voornaamste gevolg dat ik het liedje ‘Kiele Kiele Koeweit’ al een halve eeuw niet meer uit mijn kop krijg. Tevens zitten we met z’n allen, sinds de industriële revolutie midden in een milieucrisis en is het al vijf voor twaalf zo lang ik me kan herinneren; verder bevinden we ons zo’n beetje om de vijftien jaar in een economische crisis en in het Midden-Oosten, waar verscheidene volkeren elkaar al eeuwen naar het leven staan, is het – hoe triest ook – gewoon standaard crisis. Dan vergeet ik nog zorgcrisis, landbouwcrisis, OV-crisis en parkeercrisis, om nog maar te zwijgen van de huwelijkscrisis van mijn al vier keer getrouwde oudoom Henk, die onlangs een extra hypotheek moest afsluiten om zijn alimentatie te kunnen bekostigen.
Oh ja… en half Zwijndrecht schoot vorig jaar in de vlekken vanwege de opvang van 230 asielzoekers in het Ara-hotel. De ‘schade’ na zes maanden: één jeugdige asielzoeker reed met zijn fietsje door het nabijgelegen spartelbadje en iemand is zijn slippers kwijt.
Tot zover de Zwijndrechtse asielcrisis. We wachten in spanning op de editie Dordt.