Ben ik een voorstander van de cashloze samenleving? Nee, dat zéker niet, al moet ik wél bekennen dat ik het behoorlijk makkelijk vind. Ik heb eigenlijk nooit meer contant geld op zak en ga al jaren door het leven met vooral mijn telefoon als betaalmiddel. Ergens afrekenen? Simpel… mobieltje tevoorschijn halen, dat ding vervolgens ergens tegenaan houden… wachten tot je buzz, klik, ping of wat voor geluid dan ook hoort en de transactie is voltooid. Ik vind dat vooral makkelijk in de bus of op de veerpont en zit er dus ook niet mee dat je juist dáár vandaag de dag dus niet (of nauwelijks) meer met muntjes of briefjes kunt betalen.
En voordat u nu op me begint te mopperen, ik weet het… ik ben een bevoorrecht mens omdat ik over mijn min of meer dagelijkse betalingen in kroeg, kledingzaak of supermarkt, nauwelijks serieus hoef na te denken.
Daarbij komt dat ik me zeer bewust ben van het feit dat aan een cashloos bestaan ook nadelen en zelfs mogelijke gevaren kleven. Mensen zonder toegang tot digitale betalingsmiddelen kunnen immers worden uitgesloten of zich op z’n minst uitgesloten voelen. Een té grote afhankelijkheid van digitale systemen maakt de samenleving ook nog eens reuze kwetsbaar (voor cyberaanvallen bijvoorbeeld) en verder kunnen digitale transacties natuurlijk gevolgen hebben voor onze privacy. Ik ben niet zo van de complotgedachtes hoor, maar feit is wél dat ik, na een recente aanschaf van een draadloos koptelefoontje (gewoon een aanbieding bij de Dirk) al weken op mijn pc’tje wordt doodgegooid met nog veel betere draadloze koptelefoontjes.
Toch hou ik ook van cash in de kontzak, al is het alleen al om zo nu en dan eens een vriendelijke bedelaar iets te kunnen geven en – ook belangrijk – om de glazenwasser van zijn maandelijkse tientje te voorzien. Aan pinnen doet ‘ie niet.
Hij kan wel heel goed knipogen als ik hem vraag waarom.