Het is alweer ruim vijf jaar geleden dat het televisiespektakel ‘The Passion’ Dordrecht aan deed. Misschien ben ik wat chauvinistisch, maar ik vind die Dordtse editie nog altijd een van de meest geslaagde uit de nog prille geschiedenis van dit programma, dat volgend jaar trouwens haar 15-jarig jubileum in het Zeeuwse Terneuzen beleeft.
Misschien herinnert u zich nog het thema van die Dordtse editie in 2019; dat was ‘Je bent niet alleen’ en, voortbordurend op dat thema, schreef ik destijds een column over de kennelijk relatief grote (en vaak verborgen) eenzaamheid in deze stad.
Gisteren las ik dat eenzaamheid in Dordrecht een nog altijd groeiend probleem is; ruim de helft van alle Dordtenaren, zo blijkt uit cijfers van het RIVM, voelt zich ‘wel eens’ eenzaam en dat percentage is hoger dan het landelijk gemiddelde. Wat daar nou precies de reden van is weet ik niet, al zullen de recente ‘corona-lockdowns’ de situatie zéker geen goed gedaan hebben.
Feit is echter dat ik, ter voorbereiding op mijn column naar aanleiding van dat ‘Passion-thema’ (die schreef ik nog vóór die pandemie dus) al op onderzoeksrapporten stuitte waaruit bleek dat één op de twintig inwoners van deze stad zich zelfs structuréél eenzaam voelt. Ook tóen al dus voelden ruim zesduizend mensen op dit eiland zich sociaal ernstig geïsoleerd en als gevolg daarvan diep ongelukkig.
En u weet u wat nou het gekke van dit hele verhaal  is? U en ik kénnen die mensen gewoon. Ik bedoel… we hebben het hier (een uitzondering daargelaten) niet over wereldvreemde kluizenaars, maar gewoon over een buurman, een collega of misschien zelfs een vriend of familielid.
Maar wat kunnen we daar nou aan doen? En nee, ik heb de wijsheid niet in pacht hoor, maar misschien moeten we wat minder energie steken in roeptoeteren, mopperen en ‘gelijkjes halen’ op de sociale media en gewoon weer eens ouderwets met elkaar gaan praten.
Het ‘toverwoord’ hier is… aandacht.