,,Waarom wilde je eigenlijk journalist worden?’’ vroeg me ooit mijn destijds nog piepjonge dochter, die vandaag de dag (appel, boom) zelf ook in dit maffe prachtvak actief is.
Toen ze mij die vraag voorlegde hoefde ik over het antwoord niet lang na te denken. Het magische woord was en is nog altijd onrecht en eh… dát dan bestrijden, zeg maar. Nee, niet in een strak pakje met cape en masker, maar met open vizier, ‘gewapend’ met een pennetje en een blocnote. De journalisten uit mijn jeugd – mijn superhelden dus – zaten in een televisieserie en werkten voor een denkbeeldige krant die ‘Los Angeles Tribune’ heette. Hoofdredacteur Lou Grant stuurde een paar uiterst gedreven jonge verslaggevers aan, die het ene na het andere schandaal bloot legden. Geen issue werd geschuwd: dakloosheid, milieu misdaden, racisme en corruptie. In elke aflevering werd binnen een tijdsbestek van 45 minuten, groot onrecht onthuld en vervolgens ook weer keurig ‘rechtgezet.’ De boeven verdwenen achter tralies en de journalisten vierden hun overwinning met een borrel in een bruin café. Morgen weer een nieuw schandaal.
Na 40 jaar in dit vak weet ik inmiddels wel dat het echte (journalistieke) bestaan een stuk complexer en vaak wranger in elkaar steekt dan in een dramaserie en ja, ik heb in die jaren heus wel wat illusies doorgeprikt zien worden. Wat bleef is dat ik nog altijd niet tegen onrecht kan. Daarom draag ik mijn column van vandaag op aan ongeveer 40 bewoners van de Weeskinderendijk, die door de gemeente al véél te lang in nauwelijks te verteren onzekerheid worden gehouden over hun toekomst.
Dat ‘gedroomde’ Maasterras móet en zál er kennelijk komen en de optie om hun bescheiden huisjes daarbij niet ten prooi te laten vallen aan de sloophamer (simpelweg door het plan enigszins aan te passen) is en blijft kennelijk onbespreekbaar. Zóveel hartzeer over zó’n lange periode? Nee, dát doe je mensen gewoon niet aan. Zoiets heet onrecht.