Nog anderhalve maand… dan ben ik exact vijftien jaar columnist in een stad die in veel opzichten nog altijd een beetje ‘tussen tafellaken en servet’ hangt. En nee, dat bedoel ik zéker niet negatief, want dat Dordt nog altijd een stevig dorpsachtig karakter heeft, vind ik nou juist de meest charmante eigenschap van deze eilandstad met rafelrandjes. Als je hier met iemand in gesprek raakt – aan een van die ‘kibbelingtafels’ op de weekmarkt bijvoorbeeld – dan blijk je soms al na drie gerichte vragen nog nét geen familie van elkaar te zijn. ,,Zeg, ben jij toevallig de zoon van…?’’ of ,,Werkte jij niet ooit bij…?’’
Dát soort vragen dus. En nee, ik overdrijf niet; je zat bij elkaar op school of op z’n minst met iemands broer, zus of neef en dan blijk je allebei dezelfde leraren te hebben gekend… óf je hebt eens vakantiewerk gedaan op dezelfde plek als je gesprekspartner, maar dan nét in een andere periode van hetzelfde jaar: ,,Oh ja joh, zat je toen ook bij V&D? Dan heb je Flip van de groenteafdeling zeker nog wel gekend?’
Ook vér buiten Dordt overkwam het me: in een Londense dubbeldekker, op een terrasje in Portugal en zelfs op een wit zandstrand aan de Golf van Mexico ‘botste’ ik in het verre of nabije verleden al eens tegen iemand op, waarbij ik stante pede dacht: ,,Wacht even. Dat smoelwerk ken ik. Die gozer komt toch uit Dordt?’’ En dan zit je dus al binnen vijf minuten over gemeenschappelijke kennissen te praten van wie je even daarvoor niet eens wist dat het gemeenschappelijke kennissen waren.
U begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel. Nu is Dordt gelukkig óók weer geen Volendam (dáár ben je immers altijd wel letterlijk iemands neef of nicht) maar helemáál anoniem ben je hier eigenlijk nooit.
Daar hoef je niet eens columnist voor te zijn… iets wat ik overigens graag nog wat jaartjes blijf.