Ik heb er inmiddels een soort decembertraditie van gemaakt… van terugblikken op mijn columnjaar. En nee, dat doe ik niet uit ijdelheid, maar om iets van een balans op te kunnen maken van het jaar 2024. Waar maakten we ons in deze stad de afgelopen maanden nou het meest druk over?
Als ik mijn columns van het eerste kwartaal teruglees zie ik dat het al bij aanvang van dit jaar vooral draaide om wonen, of beter gezegd om het gebrek aan woonkansen voor Dordtenaren met een, laten we zeggen, gemiddelde of ‘smalle’ beurs; de vraag naar woonruimte op dit eiland is al een behoorlijke tijd flink groter dan het aanbod. En tuurlijk… er wórdt hier momenteel wel gebouwd en ook worden er nog altijd allerhande bouwplannen bedacht en opgestart, maar meestal niet voor die mensen die op dit moment nou juist zo hard op zoek zijn naar woonruimte. Bijna alle bouwprojecten die vorig jaar én het afgelopen jaar op dit eiland hun beslag vonden, kenmerken zich immers door het feit dat ze gericht zijn op mensen met een meer dan gemiddeld inkomen, waardoor heel veel ‘gewone’ Dordtenaren in deze stad structureel achter het net vissen. De diepgewortelde wens van opeenvolgende gemeentebesturen om het gemiddeld inkomstenniveau van deze stad een tikkie op te schroeven is op zich begrijpelijk maar we zijn daar, zo concludeerde ik al eerder, té veel in doorgeslagen.  Gevolg is dat nagenoeg alle nieuwbouwprojecten in deze stad min of meer onbereikbaar zijn voor onder meer ‘nestverlaters’ op weg naar zelfstandigheid of mensen met gezinsuitbreiding op komst; een beetje nieuwbouwhuis zit hier tegenwoordig toch al gauw op en rond de vier á vijf ton… een bedrag dat voor een onderwijzer, verpleegkundige, politieman of loodgieter nauwelijks is op te hoesten. Dat wekt al dit hele jaar veel frustratie op.
Het jaar 2025, zo luidt dan ook mijn conclusie, moet er een worden van eerlijke woonkansen voor álle Dordtenaren.