Er komt vast wel een avond dat ik het weer leuk ga vinden hoor… moddervette kerels die malle gezichten trekken terwijl ze, onder dronken geschreeuw van uitgelaten adolescenten, pijltjes op een bordje gooien. Daar heb ik normaalgesproken een raar soort zwak voor, maar afgelopen maandagavond had ik er écht even hélemaal geen zin in. En dus besloot ik om dat zogeheten dwaalspoor (een wandelroute langs lichtkunst in de binnenstad) maar eens te gaan ‘checken.’ Dat viel niet tegen… integendeel zelfs.
En weet u wat nou het gekke is? Deze editie is, in tegenstelling tot voorgaande jaren, eigenlijk niet eens zo héél spectaculair; eerlijk gezegd is ‘ie zelfs ietwat sober van opzet. En toch… juist in de nuance wellicht, wonderschoon en, nu ik er zo op terugkijk, behoorlijk indrukwekkend.
En nee, ik ga vanaf deze plek zéker niet alle lichtverrassingen verklappen, want ik wil u juist graag aanmoedigen om die wandelroute  (die ook online te vinden is) er maar eens bij te pakken en zélf dat dwaalspoor te gaan lopen. Dat duurt alles bij elkaar nog geen uurtje en geloof me, daar kan geen ‘onehundredandeighty’, nee, zelfs geen ‘ninedarter’ tegenop.
Wat ik wél alvast verraad is dat de historische binnenstad in de hele opzet van dit anderhalve kilometer lange wandelingetje eigenlijk de enige echte ‘ster’ van de avond is. Nooit eerder namelijk waren er zóveel boten in de Nieuwe Haven opgesierd met prachtige verlichting. Op het moment dat je dus (vanaf de Grote Kerk) via de Lange Geldersekade de Engelenburgerbrug op loopt moet je wel van beton zijn om niet geïmponeerd te raken door het magnifieke schouwspel van licht en water dat je dáár aantreft. Dordt manifesteert zich hier op z’n állerfraaist en daar kan werkelijk geen Efteling tegenop.
Kortom… aanrader. Ik ga hem later deze week zelfs nóg een keertje doen, maar dan vanuit een bootje. Ik zeg: kom dwalen en voel je weer even toerist in eigen stad.