Plannen Maasterras mogelijk terug naar de tekentafel. Ik lees die kop in mijn krant en denk, hé wacht even… opperde ik dat al niet eens een keer letterlijk? Even terugbladeren naar het vroege voorjaar van 2024 en daar vind ik die column, waarin ik het volgende concludeerde: ‘Dat véél te megalomane plan móet gewoon terug naar de tekentafel.’
In die column gaf ik aan dat ik vind dat de gemeente wel érg compromisloos vasthoudt aan het oorspronkelijke idee, waarbij 44 woningen aan de Weeskinderendijk moeten sneuvelen en het woonwagenkamp aan de voet van de Zwijndrechtse brug) moet verkassen. Dat kwam eerder over als een vaststaand gegeven dan als een eh… ‘gespreksoptie’, zeg maar.
Nu ik nog wat verder terugblader kom ik tot de ontdekking dat ik in de afgelopen jaren negen columns aan dat ‘Megalomaasterras’ wijdde en die kwamen zo’n beetje allemaal tóch min of meer op hetzelfde neer, namelijk dat het gemeentebestuur hier in mijn optiek de realiteitszin een beetje uit het oog verloren had. Dit klaarblijkelijk gedreven door de angst dat de ‘beloofde’ rijksbijdragen voor de ontwikkeling van dit project anders wel eens in gevaar zouden kunnen komen. En dus werd gepoogd dit plan aan de raad te ‘verkopen’ onder het motto: het is nu of nooit, dus laten we er vooral geen tijdrovend potje over gaan lopen twisten. Anders gezegd: het leek (vanwege die beloofde Rijkssbsidie) aanvankelijk zo’n lekker buitenkansje en dus was haast geboden, hetgeen ten koste ging van de inspraak. Die was en is namelijk niets anders dan een wassen neus; schijninspraak met de rug tegen de muur, zeg maar. Wat ook nog eens speelde is dat het plan ontworpen was door het prestigieuze architectenbureau Mecanoo, verantwoordelijk voor projecten die wereldwijd de aandacht trokken. Kortom. Ik vermoed dat de dames en heren bestuurders een tikkie eh… ‘starstruck’ waren. En dus zeg ik: uithuilen, opnieuw beginnen, maar dan wél ‘kool én geit’ sparen…