Zo nu en dan steek ik mijn ergernis over de niet te vermijden, soms tergende lelijkheid in deze verder zo prachtige binnenstad niet onder stoelen of banken. Zo kan ik me nog altijd vreselijk storen aan, ik noem maar wat, de eighties-look van het C&A-gebouw, aan die armoedige uitstraling van de Haphoek op de Sarisgang, aan die roestbruin bruingeverfde gevels op het Statenplein en aan die totaal niet bij de binnenstad passende Belgische woontoren aldaar met die malle bol er op. Dat ding is van binnen trouwens prachtig hoor… alleen, als ik er bij een kennis koffie drink moet ik altijd weer denken aan die mop van die columnist in Parijs. Die ging elke dag in de Eiffeltoren lunchen en toen de ober hem na een jaar eens vroeg waarom hij nou nooit eens een andere locatie koos voor zijn middagmaal, antwoordde hij: ,,Dit is de enige plek in de stad waar ik niet tegen die pokketoren hoef aan te kijken.’’
Hoe dan ook… louter ergernis mag – dat schreef ik al eens eerder – nooit de permanente drijfveer van de columnist zijn. En dus is het best wel eens lekker om je eigen stad weer eens een keertje door andere ogen te aanschouwen. Het bericht dat cabaretier Jochem Myjer afgelopen dinsdag op Facebook plaatste is me dan ook uit het hart gegrepen. Voorafgaand aan zijn optreden in Kunstmin schreef hij: ,,Persoonlijk vind ik Kunstmin één van de mooiste theatergebouwen van het land. Ontworpen door architect van Ravensteijn (bekend van Blijdorp). En vanavond slapen in Villa Augustus. Ik word trouwens niet gesponsord om dit te zeggen, maar dit is oprecht zó leuk slapen. En lekker eten ook. En prachtig uitzicht. Oftewel. Zin in deze week!’’
En héél maf… ik voelde me een tikkie gevleid door Jochems lovende woorden voor mijn ‘eigenste’ stadje. Hij schreef ze immers niet om klantjes voor zijn show te werven; die was dinsdagavond namelijk echt stijf uitverkocht.