Voor zover ik me kan herinneren moest er vroeger bij ons thuis altijd wel ergens op bezuinigd worden; ook kan ik me geen kabinet heugen dat niet gestoeld was op dit ‘oerhollandsche’ thema. Gevolg is dat ik vandaag de dag niet héél erg schrik van het feit dat dit college alvast een voorschot neemt op de onvermijdelijke dreiging van een sterk verschralende Rijksruif. En nee, da’s niet typisch Dordts, want exact diezelfde discussie over het naderend ‘Ravijnjaar’ (Waar gaan we bijl en snoeischaar plaatsen?) speelt momenteel in élke Nederlandse gemeente.
Hoe dan ook… Dordt moet, op korte termijn, monstrueus bezuinigen en dus is de vraag: aan welke ‘knoppen’ gaat dit gemeentebestuur straks draaien om dat te bewerkstelligen?
Geloof me… zoiets begint altijd met een strategisch voorschot op het ergst denkbare. Vroeger bij ons thuis bijvoorbeeld (gezin met vier kinderen) dreigde mijn vader ooit eens gekscherend met de optie dat we nog vóór de lente minstens één kind moesten wegbezuinigen. Welk kind? Dát mochten we, gezeten aan de eettafel, zélf bepalen. En natuurlijk wisten we wel dat het hier een grap betrof, maar het beoogde afscheid van Pep en Donald Duck kwam hierdoor toch nét iets minder hard aan.
Het college doet nu eigenlijk precies hetzelfde, namelijk héél hard van de daken schreeuwen dat zwembad De Dubbel er aan moet geloven, waardoor de goegemeente, meestal bij monde van de oppositie, onmiddellijk moord en brand begint te schreeuwen. Toch gaat dit simpelweg niet gebeuren; immers, nog niet zo héél lang geleden heeft de gemeente De Dubbel aangekocht en voor miljoenen gerenoveerd; nu sluiten zou dus simpelweg kapitaalvernietiging betekenen.
Hoe je dan wél 19 miljoen gaat wegstrepen? Tja… don’t shoot the messenger, maar ik vrees dat woningeigenaren, hondenbezitters, gesubsidieerde evenementenorganisatoren, kunstenaars met lokale overheidssteun, museumdirecteuren (vooral die van het Onderwijsmuseum) én andere cultuuraanbieders de dans zeker niet gaan ontspringen.
Hoe die dans heet? Kalkoen in november, vrees ik.