Ik zeg het maar eerlijk… als ‘ouwe zak in wording’ heb ik momenteel veel baat bij de sportschool die ik inmiddels alweer een paar jaar – soms met wel héél frisse tegenzin – gemiddeld drie keer per week frequenteer. Er gaan immers kilootjes af die ik niet meer hoef mee te torsen (da’s een zegen voor de gewrichten), mijn armen, mijn rug en mijn benen zijn daadwerkelijk sterker geworden en ik voel me elke keer weer trots als ik mezelf, ondanks een vaak bomvolle agenda, tóch weer op die malle martelapparaten gehesen heb. Kortom, geen kwaad woord op zich over eh… sporten met als doel om wat krachtiger oud te worden.
Maar dat alles staat geheel en al los van het ergerlijk dwingende karakter waarmee het bedrijf HRC Powerful Ageing zich momenteel profileert binnen het ouderenwerk. De sociale diensten die deze ‘club’ inhuren denken hiermee nóg meer te kunnen beknibbelen op de zorgkosten, of beter gezegd op de centjes die het kost om senioren in dit land te voorzien van hulp in de huishouding. Simpel gezegd… we hebben het hier over niks anders dan een ordinair verdienmodel voor het bedrijf (want dát is het gewoon) HRC Powerful Ageing en tegelijkertijd over een bespaarmodel voor gemeentes die de zorgkosten in dit sterk vergrijzende land jaarlijks zien oplopen. Zoiets móet haast wel verzonnen zijn door een handige guerilla-ondernemer, die dacht: hé, weet je wat? Eén en één maakt eh… mucho money… voor mij.
Het griezelig dwingende karakter van dit project (als je niet mee doet krijg je ook geen hulp) is simpelweg moreel verwerpelijk. Het voelt namelijk aan als chantage richting een grote groep mensen, die zich een leven lang, middels belastingen en verzekeringen, het schompes hebben betaald om op een dag de hulp te krijgen die ze letterlijk ‘verdiend’ hebben. Hulp dus waar ze simpelweg recht op hebben.
Kort door de bocht? Het zal wel. Ik vind het walgelijk.