Al weken vraag ik me af: waar is Job nou toch gebleven? Van de ene op de andere dag verdween deze immer vrolijk gestemde ex-verslaafde van de lokale kaart, al moet ik daar wél bij vermelden dat hij me ooit eens verteld had over zijn toekomstidealen in een zonniger zuiden. De vraag is echter… was zijn verhaal misschien niet te mooi om waar te zijn?
Job, officieel dakloos en altijd wat vaag in de dialoog, woonde vlakbij. Naar eigen zeggen ‘illegaal’ in een scharrig bovenkamertje dat hij huurde van iemand die dat kamertje óók weer illegaal huurde, maar elders verbleef… of zoiets. Hij had een uitkering (of zoiets), maar was niet te beroerd om daar, met hard werken, wat eurootjes bovenop te verdienen. Hoe? Door dagelijks de halve binnenstad af te fietsen en alles wat statiegeld opleverde van de straat te plukken of uit gemeentelijke vuilnisbakken te vissen. Voor dat laatste was hij zelfs uitgerust met een soort legale sleutel (of zoiets) waarmee je die bakken kon openen. Verder had Job zijn ‘eigen’ statiegeldnetwerk opgebouwd, want hij belde wekelijks overal in de straat aan om ons te ‘bevrijden’ van lege plastic flesjes en dito blikjes.
Wat Jobs toekomstdroom precies behelsde? Tja… er was een ex die weer iemand kende die een hotel bestierde in Zuid-Frankrijk en waar hij dan in de keuken aan de slag kon… of zoiets.
,,Morgen vertrek ik’’, kondigde hij op een koude vrijdagmiddag, rillend bij mijn voordeur, met veel bombarie aan.
We namen afscheid, maar de volgende dag zag ik hem toch weer driftig rondscharrelen met tassen vol flessen aan zijn rijwiel. Er bleek iets niet te kloppen met z’n paspoort, of met het treinkaartje… of zoiets en dus bleef Job voorlopig gewoon in Dordt.
Toch was hij enkele weken later zomaar ineens verdwenen. Dat zit me tóch een beetje dwars, want het voelt als een boek waar de laatste pagina is uitgescheurd… of zoiets.