Het zit er weer op en nee, ik deed niet mee. Waarom niet? Tja, ik kán het kennelijk niet, maar heel gek, ik geniet er wél van. Waar ik het over heb? Over carnaval. Ik vind dat een fascinerend spektakel en dat bedoel ik op geen enkele manier badinerend. In tegendeel: carnaval ontroert me soms zelfs en de mensen die er in Dordt altijd weer iets van proberen te maken, vind ik dapper.
Aanvankelijk snapte ik er geen bal van… van carnaval; gek pakkie aantrekken en (soms al in de vroege ochtenduren) ergens hélemaal los gaan. Niet mijn planeet, dacht ik… tótdat ik  de documentaire ‘Nao ’t Zuuje’ van Lex Uiting bekeek. Daarin zag ik wat carnaval nou écht voor mensen kan betekenen.
Maar Dordt ligt nou niet bepaald in ‘het Zuuje’ en dus is de hamvraag: zijn we nou wél of géén heuse carnavalsstad? Je zou denken: nee, daar zijn we ‘veuls’ te calvinistisch voor; carnaval kun je immers nooit en te nimmer helemáál loskoppelen van de katholieke oorsprong er van. Carnaval in Dordt is, in tegenstelling tot carnaval in Venlo of Den Bosch, voor de meeste ‘vierders’ een feest zonder enige diepere betekenis.
En tóch gun ik het carnaval in Dordrecht weer een ‘lift omhoog’; als jonge verslaggever werd ik vroeger nog wel eens naar de Merwehal gestuurd (voor een verslagje) en zag daar dat ‘stugge’ Dordtenaren wel degelijk een goed feestje kunnen bouwen.
En dan nog iets… ik vind ‘onze’ optocht, hoe klein ‘ie ook mag zijn, toch élk jaar weer een beetje mooier en ik hoop uit de grond van mijn hart dat er nog eens een dag aanbreekt dat het Scheffersplein en het Statenplein (liefst met enorme feesttenten in het midden) weer ouderwets Ooi- en Ramsgat gaan uitstralen. Mocht dat ooit gebeuren dan waag ik het er op… dan stort ik me in het feestgewoel; verkleed als columnist… dat wél natuurlijk.