Hoewel ik een enorm bewonderaar ben van de, afgelopen zondag overleden zangeres Marianne Noble, hebben mijn warmste herinneringen aan haar eigenlijk niet eens zoveel met muziek te maken. En ja natuurlijk… ik genoot altijd volop als Marianne, al dan niet geflankeerd door haar talentvolle dochter Menke, ergens een podium betrad, maar héél gek… nu ze er niet meer is schieten toch echt vooral ándere herinneringen door mijn hoofd. De momenten (met haar dus) die ik het meest koester waren de gezellige en soms hilarische gesprekjes die we, niet zelden onder het genot van een sjekkie, voerden op een bankje aan de Wantijdijk. En nee, dan ging het meestal niet over muziek en over haar indrukwekkende loopbaan (waar ze trouwens nooit opschepperig over deed), maar gewoon over het zonnetje dat zo lekker scheen, over de brutale kraaien op het veld – die ze letterlijk toesprak en voorzag van koekkruimels – en vooral over onze honden die gezellig om het bankje heen drentelden.
Marianne, zo realiseer ik me ineens, was iemand die (los van haar zangtalent) een eigenschap bezat die zeldzaam is. Zij verstond namelijk de kunst van het daadwerkelijk ‘in het moment’ leven. Was je met haar in gesprek dan had je ook écht haar volledige attentie en kreeg je het gevoel dat je éven de belangrijkste persoon op aarde was. Tijdens die gesprekken nam ze overigens nooit een blad voor de mond… ze zei gewoon, zonder opsmuk van woorden, wat ze van iets of iemand vond en dat wás het… nooit vilein, maar wél ongefilterde eerlijkheid dus, vaak eindigend met een aanstekelijke schaterlach. Marianne was in alle opzichten ‘What you see is wat you get’, hetgeen ik persoonlijk vertaal als ‘een heerlijk en uniek mensenmens.’
En oh ja… dat houten bankje aan de Wantijdijk zal voor mij altijd het Marianne Noble-bankje heten. Een fraaie herinneringsplaquette met haar naam en afbeelding er op, zou op dat bankje zeker niet misstaan.