Ik tik alweer de zestig aan, vertelde me onlangs een vriendin van vroeger, op bijna verontschuldigende toon. Ik liet haar weten dat de jaren haar dan kennelijk gunstig gezind geweest waren. En nee, dat was geen charmeleugentje… het wás gewoon de waarheid: je hebt nu eenmaal mensen op wie de tijd nauwelijks vat lijkt te krijgen. Ik moest aan die ontmoeting denken toen ik het bericht las dat Sterrenburg, de wijk uit mijn jeugd, dit jaar óók de zestig alweer aantikt. Toen ik er beginjaren zeventig, als 11-jarige vanuit Hoogvliet belandde, stond Sterrenburg I er al, was Sterrenburg II (waar ons gezin een woning betrok) nog voor tweederde in aanbouw en was Sterrenburg III hooguit nog een ondeugende gedachte van een stadsplanoloog met vooruitziende blik. Vanuit het zolderraam van ons huis aan de Regenboogstraat zag ik aan één kant de fundamenten van wat later flats zouden worden en keek ik richting het zuiden dan zag ik boerenland tot aan de einder.
En nu weet ik niet of ik dit (in retrospectief) fantaseer, maar ik meen me zelfs te herinneren dat ik vanuit ‘mijn’ dakraampje in de verte zelfs de Moerdijkbrug kon zien liggen.
Wat ik wil zeggen is dat Sterrenburg, voor een jochie dat zijn eerste tien levensjaren doorbracht ‘onder de rook’ van Pernis, een hoop lucht en ruimte bood. Ik heb er een heerlijke jeugd gehad, maar kom er, sinds het verscheiden van mijn moeder (enkele jaren geleden) eigenlijk té weinig.
Gisteren besloot ik er, voor ‘old times’ sake’ met Blafmans te gaan wandelen en ook al wil ik mijn ogen natuurlijk niet sluiten voor de dingen die in Sterrenburg vandaag de dag misschien wat minder goed gaan… ik meen het toch écht als ik zeg dat de wijk nog altijd een frisse en fruitige uitstraling heeft. Ik hou van de binnenstad, maar Sterrenburg is en blijft voor mij die vriendin van vroeger op wie de tijd geen vat kreeg.

De bouw van winkelcentrum Sterrenburg beginjaren zeventig. Aan de rechterkant de flat op de Halleyweg.
Foto: Regionaal Archief Dordrecht