Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat de toenmalige minister Bruins van Medische Zorg tijdens een persconferentie nieuwe corona-maatregelen voor heel Nederland aankondigde. Al bij geringe klachten moesten we thuisblijven, er mochten geen bijeenkomsten met grote groepen meer plaats vinden en – voor zover mogelijk – konden we ook maar beter niet meer naar het werk afreizen.
Nu zal ik in mijn hoofd wel een of andere knop hebben omgezet, want die pandemie voelt voor mij vandaag de dag aan als véél langer geleden, Als ik mijn columns uit die tijd nog eens teruglees, kom ik tot de ontdekking dat ik aanvankelijk trouwens nog wel een positieve grondhouding had met betrekking tot al die opgelegde restricties; zoiets van: nou ja… als het moet dan moet het maar en wellicht komen we er op die manier snel met elkaar uit. Tóch voelde het allemaal héél onnatuurlijk: een doodstille binnenstad, gesprekken op anderhalve meter, mondkapjes, horeca dicht, geen vakantieplannen (op zich wel bevrijdend trouwens) én – dat vond ik nog het ergste – fysiek afstand houden van mensen die ik normaalgesproken een hand, een hug of een liefdevolle knuffel gaf.
Bij één van de vele columns die ik hierover schreef bleef ik hangen in het pennenvruchtje dat ik in mei 2020 produceerde, toen de pandemie alweer een paar maanden gaande was en onzekerheid ons aller gemoedstoestand ‘kleurde.’
In die column stelde ik mijzelf de vraag wat neem  ik, als die ellende ooit een keer voorbij is, nou mee naar het dan hopelijk weer ‘gewone’ bestaan?  Zou ik bewuster gaan leven en dus méér gaan genieten van wat voorheen nog vanzelfsprekend was? Dit immers met in het achterhoofd het dan wellicht wél serieus gewortelde besef dat het leven kennelijk uitermate ‘wankel’ is?
Ik moet toegeven dat dit misschien hooguit éven het geval was; die malle control-alt-delete-knop in mijn hoofd zorgde er namelijk voor dat het alweer snel ‘business as usual’ werd.
En toen kwam Trump.