Het verhaal ‘haalde’ zelfs de landelijke media: café Mes in Vlaardingen moet – zo stelde een wethouder – de naam veranderen vanwege het woord ‘mes’. Die naam zou jongeren in die gemeente namelijk aansporen om een wapen te gaan dragen. En ook al bleek dat dan uiteindelijk een flauwe 1 april-mop te zijn (als ludieke ‘aftrap’ van een gemeentelijke campagne tegen wapengeweld), toch keek ik van dat nieuwsbericht aanvankelijk eerlijk gezegd niet eens gek op. Soms immers schieten politici, onder het motto ‘ik deug, nu de burger nog’ nu eenmaal wel eens in de betuttelingsmodus. Bij dat soort bestuurders denk ik trouwens altijd… misschien heb je nét iets te lang op het pluche gezeten?
In Dordt hadden we ooit ook al met zoiets te maken en toen betrof het géén grap: in 2014 wilde een wethouder de naam van industrieterrein Dordtse Kil veranderen, omdat die betiteling voor Engelstalige bezoekers wellicht wat ál te macaber zou overkomen. Destijds brak, bij gebrek aan klompen, mijn croc.
Hoe dan ook zien we, als gevolg van betuttelbestuur, vandaag de dag op televisie al sinds jaar en dag geen reclame meer voor drank en rookwaren en komt u in een goed christelijk polderdorp op een reclameposter (ja, óók anno 2025) geen blote knie meer tegen, om van andere lichaamsdelen nog maar te zwijgen, U zou immers, tijdens het wachten op lijn 5, zomaar ineens op het idee kunnen komen om thuis de buurvrouw te bespringen.
Nu wil de Dordtse gemeenteraad reclames voor gokken en alcohol in abri’s aan banden leggen om de jeugd te behoeden voor gokverslaving. Óók zo’n staaltje van bestuurlijke wereldvreemdheid, want jongeren worden via hun beeldschermpje immers voortdurend geconfronteerd met werkelijk álle verleidingen van het leven dus zo’n postertje op een bushokkie maakt het verschil niet.
Ik zie een toekomstige krantenkop ineens hélemaal voor me: ‘Lesbisch Bevrijdingsfront stoort zich aan de naam Pottenkade.’ Ik mag hopen dat het dan een 1 april-grap betreft.