Het is niet mijn gewoonte om van mijn column een feuilleton te maken, maar met het oog op het ultieme Dordtse ‘doordouwdossier’ dat Maasterras heet, kán ik simpelweg niet anders. Waarom niet? Omdat ik dinsdagavond (via een live videoverslag op de gemeentelijke website) een zogeheten beeldvormende technische sessie (lees: commissievergadering) over dit onderwerp ‘bijwoonde’, die me na afloop ‘flabbergasted’ naar een fles ouwe Rutte in m’n koelkast deed grijpen.  Ik was namelijk getuige van een cursusje ‘Hoe duw ik als college een plan door de strot van een reeds murw geslagen gemeenteraad?’
Wat ik zag en hoorde? Simpel… stadsbouwmeester Albert Herder (een flamboyante inhuurkracht uit de grote mensenwereld) legde in een monoloog vol vakjargon uit, hoe écht grote steden met dit soort projecten omgaan. ,,Misschien samen eens een keer in Rotterdam gaan kijken? Daar pakken ze dit soort dingen pas écht goed aan.’’ Toegegeven… hier parafraseer ik, maar met deze uitnodiging probeerde de man de opgekomen raadsleden aan het einde van zijn betoog wel degelijk te paaien.
Die raadsleden (tóch al matig vooraf geïnformeerd aangezien de raadsstukken pas laat arriveerden) lieten zich een avond lang volslagen wegbluffen en was er dan tóch iemand die een vraag durfde te stellen, dan werd deze afgewimpeld onder het motto: ‘Daar hebben we nu even geen tijd voor… wellicht komen we er later nog op terug.’
Bouwbobo Herder vertelde tussen neus en lippen door óók nog even dat hij zelf twee huizen heeft… eentje in hartje Amsterdam én eentje in Barcelona. Het is deze man dus die de bewoners van de Weeskinderendijk én het Woonwagenkamp met droge ogen laat weten dat zij straks het veld moeten ruimen. Over het alternatieve plan dat de Weeskinderendijkbewoners eerder aandroegen werd verder niet ingegaan.
Deze raadsleden dus moeten over een tijdje een besluit nemen over een al vooraf ‘dichtgetimmerd’ plan, waar ze hooguit de helft van begrijpen.
Een beschamend stukje schuifdeurentoneel… dát was het, afgelopen dinsdagavond.