Het duurt maar en het duurt maar met dat Maasterras. Hoe dat komt? Tja…  ik vind dat dit over-ambitieuze plan té veel ‘stoelde’ op wensvol denken. De ‘obstakels’ die genomen moesten worden, werden door het college voortdurend onderschat. Keer op keer moest het plan worden aangepast omdat  sommige dingen simpelweg niet konden. Zo gaat het spoorlijntje naar de Zeehaven niet verdwijnen, mag de Zwijndrechtse brug niet autoluw worden  en moet het nabij gelegen spooremplacement absoluut blijven. Intussen leven de bewoners van de Weeskinderendijk (wier huizen op grond van de oorspronkelijke plannen gesloopt moeten worden) én de bewoners van het nabij gelegen woonwagenkamp alweer veel te lang in onzekerheid over hun toekomst. Zoiets doe je mensen simpelweg niet aan en dus besloot de Raad van State om het Dordtse college van B&W te verplichten om hierover vóór 1 juli een besluit te nemen. Die tweede deadline (in november ‘passeerde’ er ook al een) gaat het college niet halen en dus is bij de gemeenteraad wederom een verzoek tot uitstel over de besluitvorming rondom het Maasterras neergelegd.
Die bewoners, die zelf overigens al meermalen (door deskundigen ‘gedragen’) alternatieve plannen aandroegen, die aantoonden dat de sloop van hun woningen wel degelijk vermeden kan worden, zijn het nu serieus beu dat ze alweer twee jaar achtereen ‘aan het lijntje’ gehouden worden. ‘Waarom doorgaan met dit houtje-touwtje-plan van bestuurlijk lapwerk?’ stellen ze via de sociale media. ‘Ga terug naar de tekentafel en kom met een deugdelijk plan, waarbij onze huizen gewoon kunnen blijven.’
De bewoners vragen zich af ‘wie er nou eigenlijk de baas is in deze stad… het college of de raad?’ De laatste is nooit om haar mening gevraagd en tijd voor een goede dialoog met de samenleving is er straks ook niet meer. Dat wordt, naar ik vrees, een overhaast besluit over een onvoldragen plan, genomen door raadsleden die – zo zie ik het althans – er eigenlijk ook niet veel meer van begrijpen.