In de operatiekamer van het Albert Schweitzer ziekenhuis kunnen patiënten sinds kort een koptelefoon met muziek op krijgen. Muziek kan immers leiden tot minder pijn, minder angst en een voorspoediger herstel.
Het initiatief hiertoe is afkomstig van een verpleegkundige van dit ziekenhuis die, voor haar afstudeerproject, onderzoek deed naar de ‘helende’ en geruststellende werking van muziek.
Een artikel in mijn krant hierover deed mijn denken aan mijn, voormalige, helaas te vroeg overleden tandarts Paul, die (in de jaren tachtig) praktijk hield in de binnenstad. Paul was niet alleen in vaktechnisch opzicht een uitstekende tandarts, maar hij wist zijn clientèle (onder wie angsthazen als ik) altijd op sublieme wijze op hun gemak te stellen. ,,Wie hier in de stoel ligt moet het naar z’n zin hebben’’, luidde zijn credo en dus mocht je, bij elk bezoek, je eigen cd’tje meenemen.
Paul, levensgenieter en muzikaal ‘ontdekkingsreiziger’ bij uitstek, maakte er altijd een mooi ritueel van: ,,En… waar gaan we vandaag naar luisteren?’’ luidde steevast zijn openingszin. Maar daar bleef het niet bij, want Paul wilde ook oprecht weten wát je zo goed vond aan de muziek die je, in eerste instantie voor jezelf, maar eigenlijk toch óók voor hem, had meegenomen. Intussen had hij je dan je verdoving toegediend en tijdens de behandeling die dan volgde reageerde hij bij voortduring op ‘jouw’ muziek die uit zijn peperdure geluidsbozen schalde. Dat was wel eens lastig, want terugkletsen met een boor in je bek zat er niet altijd in natuurlijk. Na jouw keuze was het tijd voor zijn keuze en zo maakte hij van elke behandeling (hoe pittig ook) een waar feestje. Wat ik overigens ook ontdekte is dat ‘Nuages’ van Debussy mét verdoving iets te veel van het goede is. Toen Paul me wakker maakte bleek dat ik maar liefst een half uur in zijn stoel had liggen pitten. ,,Ach, ik moest toch lunchen., dus ik dacht, laat ‘m maar even liggen.’’