Ik hoor het u al denken… preekt deze columnist nu niet voor eigen parochie omdat hij zich ergert aan al die auto’s die weekend aan weekend op hemelsbreed nog geen twee meter van zijn voordeur staan te ronken? Mijn antwoord is ja, ik heb – net als al mijn buren trouwens – inderdaad met dit wekelijkse probleem te kampen, maar eh… moet ik dan mijn mond houden, simpelweg omdat mijn huis daar staat? Overigens ben ik dolgelukkig met mijn woning, die ‘naar achteren’ gesitueerd is (lange tuin aan de Spuihaven) dus binnenshuis merk ik helemaal niks van die buitenchaos. Feit is en blijft (of ik daar nu woon of niet) dat de verkeerssituatie op de Vest een situatie is waar achtereenvolgende gemeentebesturen bewust en uiterst laf de ogen voor sluiten.
De situatie die ik nu schets is er een van vorige week zaterdag, maar komt eigenlijk (in allerlei varianten) wekelijks voor. Er staan twee rijen auto’s op de Vest: een uitgaande en een binnenkomende rij… aan beide kanten dus. Die auto’s staan met hun wielen nagenoeg tegen de trottoirranden aan, waardoor er geen ruimte voor fietsers over is. Die schieten dus het trottoir op, maar daar lopen (héél gek) voetgangers. En zo zag ik dus zaterdag een ruzie (de zoveelste al) ontstaan tussen drie mensen: een fietser krijgt het aan de stok met een automobilist die hem (tegen de trottoirband) letterlijk afknelt. De automobilist, uiterst verontwaardigd onder het motto ‘Waar moet ik dán heen?’ stapt uit zijn auto, want hij pikt het gescheld van de fietser niet. Die is inmiddels uitgeweken naar het trottoir, alwaar hij vervolgens verbaal op z’n flikker krijgt van een vader die daar nou nét met zijn gezinnetje wandelt. Gevolg: veel onderling geschreeuw dat nét niet eindigt in een handgemeen.
Uitzonderlijk? Nee… elke zaterdag wel een keer of vijf tot tien.
Dit gemeentebestuur – immers de veroorzaker van dit structurele probleem – moet zich diep en diep schamen.