Criticasters zullen zeggen dat Dordt een brullende muis is. Toch ben ik er trots op dat ‘mijn’ gemeente er bij het Rijk op aandringt om – vooruit lopend op een eventueel Europees verbod – te komen tot een landelijk verbod op PFAS. Mooi ook dat nog eens twintig gemeentes zich achter dit verzoek schaarden, al hadden dat er eigenlijk natuurlijk 342 (namelijk álle Nederlandse gemeentes) moeten zijn.
Die Europese ambtelijke traagheid frustreert (héél begrijpelijk) lokale overheden, die immers dagelijks de gevolgen van PFAS-vervuiling ervaren. Het is op zich dus niet zo’n gek idee om dan eerst maar eens te pogen om PFAS in ieder geval landelijk te gaan verbieden. Is dat wettelijk mogelijk? Ja… Denemarken laat zien dat het kan: dat land heeft al een nationaal verbod ingevoerd op PFAS in kleding, schoenen en waterafstotende middelen, zonder te wachten op Brussel.
Toch is Europa op dit vlak nog altijd aanzienlijk verder dan veel andere delen van de wereld. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld is de aanpak wel héél erg gefragmenteerd; in sommige staten, zoals Californië, bestaat al een verbod op PFAS in textiel en cosmetica, maar landelijk gezien is er in de VS nog nauwelijks enige serieuze regelgeving in zicht.
In Azië ligt het allemaal zelfs nóg ingewikkelder; in China en India, waar veel industriële productie plaatsvindt, is er eigenlijk nauwelijks sprake van enige milieuwetgeving met betrekking tot PFAS.  Alleen Japan vormt een uitzondering: daar groeit het bewustzijn en worden grenzen aan uitstoot gesteld, maar ook in dit land is een totaalverbod zeker nog niet aan de orde.
Een volledig PFAS-vrije wereld mag dan nog vér weg lijken… het is zeker geen luchtkasteel. Alleen vergt zoiets niet alleen politieke wil, maar ook wetenschappelijke doorbraken en betere internationale samenwerking. Da’s een kwestie van lange adem, maar wat vandaag onmogelijk lijkt, kan morgen de norm zijn. Wie weet zeggen we op een dag: de victorie begon in Dordt.