Welkom in Dordrecht… stad van historie en heimelijkheid. Waar de waarheid pas boven tafel mag komen als ‘ie eerst door drie lagen geheimhouding, een juridische slalom en een potje bestuurlijke bingo is gegaan. Stad waar de onderste steen pas boven komt nadat hij is gelakt, gelabeld en per onder de radar vliegende koeriersduif is afgeleverd.
We hebben hier te maken met een Sociale Dienst waar niet alleen grensoverschrijdend gedrag plaats vond, maar waar het begrip sociaal vooral van kracht was tussen elkaar vriendendienstjes toeschuivende vriendjes. Kortom, de Sociale Dienst Drechtsteden (SDD) blijkt jarenlang het decor geweest te zijn van gedrag dat in een ranzige Netflix-serie niet zou misstaan.
En nu hebben we eindelijk een rapport… althans deels. Het andere deel zit verstopt in een digitale kluis waar je alleen met zes codes, een bloedoffer en persoonlijke toestemming van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest in komt.
En nu de quote van de week: het raadslid Jan-Willem Wringer (Beter voor Dordt) stelt vol overtuiging: ,,Als we de geheimhouding opheffen, wil nooit meer iemand met een onderzoeksbureau praten.”
Pardon? Dat klinkt alsof je een brandweercommandant vraagt om een brand te blussen, maar hem verbiedt water te gebruiken uit angst dat de slang nat wordt. Zo’n redenering gaat niet alleen mank… hij is gewoon kreupel.
Feit is dat geheimhouding na onderzoek schimmigheid niet transparanter maakt; het smeert er hooguit een extra laag mistige jam overheen. Frustrerend voor de klokkenluiders en gunstig voor de ‘schuldigen’ die wellicht weg komen met hooguit een bestraffend tikkie op de vingers.
Nee, openheid is geen luxe, het is bittere noodzaak. En wie denkt dat een kritisch rapport zonder namen betekent dat het allemaal wel meevalt, mist het punt volledig. Zoals bij elke goede thriller wil je gewoon weten wie het gedaan heeft. Anders blijft het bij een whodunnit zonder who.
Tijd om het doek te laten vallen… niet over de feiten, maar over de leugens.