Het was het soort uur waarin ‘nóg een biertje dan maar’ logischer leek dan welke andere beslissing dan ook. Maar ach… vanwege nachtelijke warmte, innerlijke onrust en een dosis schuldgevoel jegens Blafmans besloot ik tóch nog maar een rondje te gaan lopen.
De Voorstraat glinsterde als een vergeten filmset toen ik daar, rond de klok van drie arriveerde. Geen riem voor Blafmans, want schrijfgrage stadswachten zie je nooit op dit tijdstip.
Toen zag ik hem… op de trap van het Stadhuis. Hij deed me denken aan een stripfiguur dat per ongeluk de realiteit was ingerold: ridder Jeroen van de Zelfkant… beschermheer van de schemering, diplomaat van het dwaalspoor. Zijn jas leek te zijn samengesteld uit gordijnen, tassen en misschien een verloren carnavalsoutfit. Zijn felgroene sokken staken uit als dissonante noten in een bebopsolo.
Blafmans blafte. Eén keer. Strak, droog, als een brush op een snaredrum. Ridder Jeroen lachte ons toe met een gebit dat iets weg had van een flessenopener. ,,Die hond van jou wéét dingen’’, luidde zijn openingszin. Vervolgens vroeg hij me of Blafmans afgestudeerd was in interdimensionale geurstempelen. Ik besloot aanvankelijk niet mee maar ‘nee’ te denken, maar bedacht me toen Blafmans al naast hem plaats had genomen.
Ridder Jeroen vertelde drie keer burgemeester te zijn geweest, zij het, naar eigen zeggen ‘hoofdzakelijk tijdens episodes.’ Het winkelwagentje, dat hij onder aan de trap geposteerd had, oogde als een kruising tussen een toverdoos en een barbecue-afterparty. Uit een chaotische stapel spullen naast zich haalde hij een grote zalmkleurige schelp tevoorschijn. ,,Mag ik u die aanbieden voor een schamel eurootje? Hij komt u van pas, als u even met de zee wilt communiceren.’’
Ik vond het een prima deal en overhandigde hem het gevraagde. Als bedankje maakte hij een hoffelijke buiging, waarbij zijn jas zuchtte als de trompet van Chet Baker.
De Voorstraat ’by night’ is geen straat en ook geen dijk. Het is jazz in stoeptegels: chaotisch, ritmisch en nooit hetzelfde.