In Italië kregen elf topmannen van chemiebedrijf Miteni celstraffen opgelegd vanwege PFAS-vervuiling. De kortste straf was twee jaar en acht maanden. De langste? Zeventien jaar!
In Dordrecht kijken we daar met een mix van jaloezie en verbazing naar. Want hé, wij zitten met Chemours opgescheept. Hier ook PFAS, hier ook vervuiling, maar eh… vooralsnog geen handboeien en tralies in zicht. Alleen een flinke berg papieren procedures die net zo traag schuiven als de Merwede bij windstilte.
Het toepassen van strafrecht in milieuzaken wint terrein, zo stellen mensen die daarin hebben doorgeleerd. Advocaat Bénédicte Ficq, de juridische pitbull met het morele kompas van de liefdesbaby van Moeder Theresa en Don Quichot, rammelt al twee jaar aan de poort van het Openbaar Ministerie met de vraag: kunnen we eindelijk stoppen met het geven van boetes die Chemours uit de koffiekas betaalt?
Want laten we eerlijk zijn: als een bak PFAS in je rivier of in je moestuintje belandt, wil je niet horen dat ‘we het gaan onderzoeken.’ Je wil dat er iemand opstaat met een wetboek van strafrecht onder de oksel, die roept: ,,Dit is niet alleen slecht voor je kippeneitjes en je aardbeitjes, maar vooral ook voor je levensverwachting in het algemeen.’’
Toegegeven, de situaties in Italië en die in Dordrecht zijn niet één-op-één met elkaar te vergelijken, maar PFAS blijft PFAS, een zogeheten ‘forever chemical’ met de sociale vaardigheden van asbest en de charme van een lekke accu. Of je het nu drinkt of er tomaten op kweekt, je wordt er niet gezelliger van.
En daarom vind ik dat ook hier juridisch moet worden opgetreden tegen de leiding van een bedrijf dat dood en verderf zaait. Daarvoor is echter wél politieke wil, juridische durf én een beetje Italiaanse flair nodig. Misschien dat een belletje naar Venetië helpt. Of een uitwisseling met een Italiaanse rechter. Krijgen wij hun celstraffen, krijgen zij Marco Borsato terug. En oh ja… Gordon erbij. Win-win, toch?