Lieve bange, anonieme regenboogpad-vernielers in Papendrecht,
Wat een toewijding! Vier keer in drie jaar… dat is bijna een abonnement op frustratie. Jullie hebben ongetwijfeld een heel gezellig appgroepje, onder de naam #TeamGrijsEnWit of iets van die strekking. ‘Vanavond samen weer lekker een potje kliederen?’
En dan elke keer weer die saaie witte en zwarte verf; jongens (of meisjes natuurlijk)… als jullie dan tóch zo lekker bezig zijn, probeer dan eens iets met pasteltinten, of met glitterverf voor mijn part, maar maak er dan op z’n minst iets moois van.
Maar goed, ik snap het. Het is ook moeilijk. Die regenboogkleuren, zo fel, zo vrolijk, zo… confronterend. Misschien doet het iets met jullie. Misschien roept het wel gevoelens op die jullie liever onderdrukken. Misschien is dat zebrapad in jullie ogen niet louter een oversteekplek, maar een spiegel van wie jullie werkelijk zijn. Misschien is wat jullie in zo’n ‘gaybrapad’ zien iets wat jullie stiekempjes van binnen óók voelen, maar nog niet hebben durven omarmen.
Want jawel – laten we het beestje maar bij de naam noemen – jullie worstelen kennelijk in ernstige mate… nee, niet met verf, maar met jullie ware identiteit. En dat is oké. Echt waar. Die regenboog is er ook voor jullie, dus eh… kom uit je eikenhouten kast, gooi die kwast neer, en loop eens over dat pad. Wie weet voelt ‘oversteken’ dan wel als thuiskomen.
En voor al die keyboardhelden die op sociale media roepen dat zo’n pad ‘nutteloos’ of zelfs provocerend is: volg eens een mini-cursusje in medemenselijkheid? Zo’n regenboogpad is niet louter decoratie, het is een statement. Een reminder dat iedereen mag zijn wie hij of zij is en dat echte liefde ‘meerkleurig’ kan zijn.
Dus, beste vandalen, als jullie de volgende keer weer staan te kliederen met jullie potjes frustratie: denk dan even na. Misschien is het tijd om niet het pad te overschilderen, maar jullie eigen angstige en zwart-witte hokjesdenken.