Ik bevind me op een bankje bij het Drierivierenpunt met Blafmans aan mijn voeten. Terwijl Maas, Noord en Merwede traag voorbij glijden, neemt een oude man naast me plaats en zegt: „Nou nou… meneer de columnist zit er ontspannen bij. Komkommertijd zeker.”
Ik knik vriendelijk, maar van binnen borrelt het. Hoezo komkommertijd? Dat begrip is een soort journalistieke mythologie geworden; een seizoensgebonden smoes om de blik af te wenden. Ooit was het een praktische term: in de zomer, als het parlement met reces ging, het journaille richting Zuid-Franse camping trok en de samenleving in een soort opgelegde ruststand stond. Ja, dán moesten kranten hun pagina’s vullen met luchtige verhalen. De term komt uit Engeland – cucumber season – en werd hier gretig overgenomen door redacties die worstelden met hun eigen leegte.
Anno 2025 is komkommertijd vooral nog een Hilversumse aangelegenheid Zodra de écht relevante talkshows hun decor afbreken en de presentatoren mediterrane wijntjes wegslurpen, klinkt het alsof er even niks aan de hand is.
Intussen sleept de oorlog in Oekraïne zich voort, is Gaza een humanitaire nachtmerrie en maken we ons in eigen land druk over een clash tussen Douwe Bob en Dilan Yesilgöz. Die wel erg doorzichtige verzoening (met het oog op naderende verkiezingen) zegt eigenlijk meer over onze tijd dan we willen toegeven, want vooral met dit soort oliedomme schandaaltjes vullen we onze zompige zomerleegte.
En toch… terwijl de zon zakt achter de kruising van de drie rivieren, terwijl Blafmans zacht snurkt en de lucht zich kleurt in tinten die geen naam hebben, denk ik: misschien is dit óók nieuws. Misschien is dit moment… stil, warm, vol leven, precies wat we móeten zien. Niet als afleiding, maar als herinnering. Dat schoonheid bestaat. Dat rust mag. Dat ook een columnist, zonder enig cynisme, gewoon op een bankje mag zitten met louter  een hond en een horizon.
Dát lieve lezer, is geen komkommertijd, maar gewoon leven.