Het begon als een handig apparaatje om te bellen. Inmiddels is de smartphone verworden tot een digitale stalker die overal mee naartoe gaat: naar bed, naar het toilet, en ja hoor… zelfs mee de kleedkamers in.
VV Papendrecht heeft daar nu een streep door gezet. Mobieltjes zijn bij deze voetbalclub niet meer welkom in de kleedruimte. En terecht. Want wie wil er nou na een potje voetbal stiekem gefilmd worden terwijl je nét je onderbroek over je klamme kuiten trekt?
Andere clubs volgen, want de jeugd durft amper nog onder de douche te stappen uit angst dat ze in een kwetsbare positie ‘viraal’ gaan. En dan hebben we het nog niet eens over de concentratie vóór de wedstrijd. Want hoe kun je je mentaal voorbereiden als je eerst nog een fotootje moet rondsturen van je nieuwe scheenbeschermers?
Het probleem reikt verder dan sportvelden. We zijn collectief verslaafd aan het vastleggen van alles wat beweegt. Een ongeluk op straat? Binnen vijf seconden staan er drie mensen te filmen, waarvan er twee nog proberen in te zoomen op het bloed. Misschien moeten we voortaan collectief – net als voetballers dat nog wel eens doen – een menselijke haag tegen ramptoeristen met telefooncameraatjes gaan vormen.
En dan heb je nog die vakantiegangers; mensen die een dagje uit gaan en het hele museum, strand, bos of pretpark louter door hun scherm beleven. Ze filmen hun lunch, hun voeten in het zand, hun partner die verveeld naar een fontein kijkt. En dan thuis: urenlang terugkijken op een schermpje, terwijl je ook gewoon had kunnen voelen, ruiken en meemaken.
Leef in het nu, zeg ik. Je hoeft niet voortdurend alles te fotograferen om het te onthouden.
Dus ja, hulde aan VV Papendrecht. Zet dat ding uit. Stop met filmen. En als je écht iets wilt vastleggen, probeer dan eens een herinnering. Die heeft geen batterij nodig, maar hooguit wat opslagruimte in je bovenkamer.