Ach ja… de Waterbus. Ooit het paradepaardje van de Drechtsteden, maar middels een drijvende Excel-sheet met een haperende dieselmotor. De provincie Zuid-Holland heeft de calculator laten ratelen en kwam tot een pijnlijke conclusie: dit kost geld… véél geld… té veel geld. En dus gaat de helft van het netwerk straks toch écht overboord, want kennelijk werkt het verdienmodel (u weet wel… die vrije marktwerking, waar de ‘Ruttianen’ van deze wereld zo graag mee schermen) hier gewoon niet.
Alleen de routes tussen Dordrecht en Rotterdam, en die tussen Dordrecht, Papendrecht en Zwijndrecht mogen nog even blijven dobberen. Waarom? Tja… sowieso omdat in ieder geval de Papendrechtse brug binnenkort maandenlang dicht gaat voor renovatie. En de rest van het waternetwerk? Afzinken bij de Azoren, vrees ik. De verbinding naar Kinderdijk? Weg. Die naar Sliedrecht? Exit. Te duur, te weinig reizigers, te veel diesel, te weinig stopcontacten. Want elektrisch varen is prachtig, maar het stroomnet is inmiddels dermate overbelast dat zelfs een oplader voor je tandenborstel straks al een vergunning in drievoud vereist.
Maar hoe zit het dan met de pontjes… de échte helden van het water? Die tussen Dordrecht, Zwijndrecht en Papendrecht, bedoel ik. Voor die verbinding heeft niemand behoefte aan glimmende schepen met emissievrije ambities, maar aan degelijke boten die gewoon doen wat ze moeten doen, namelijk mensen overzetten… zonder drama en zonder subsidiegedreven paniek. Die moeten blijven… koste wat kost. Desnoods zetten we een fooienpot op de kade, of we laten de ‘bestuurderen’ in deze regio zelf roeien in een roeiboot van gerecycled beleidspapier.
Kortom: de Waterbus mag dan langzaam verdampen in dieselrook en groene beloftes, maar ‘onze’ pontjes zijn al minstens een eeuw het kloppend hart van de Drechtsteden. Die mogen natuurlijk nooit en te nimmer (nee, zelfs niet voor de helft) worden wegbezuinigd. Als dat zou gebeuren kunnen we net zo goed het hele regionale mobiliteitsplan in een fles stoppen en laten afdrijven richting Noordzee.