Nu de Waterbus langzaam verandert in een drijvende subsidieaanvraag met dieseluitstoot, is het tijd om mijn oude droom weer eens af te stoffen: een degelijke fiets- en voetgangerstunnel die Dordt, Zwijndrecht en Papendrecht met elkaar verbindt. Dit naar voorbeeld van de Sint-Annatunnel onder de Schelde in Antwerpen: 572 meter lang, 31 meter diep, met houten roltrappen die ogen en klinken alsof ze rechtstreeks uit een Jules Verne-roman komen.
De hamvraag (je blijft Hollander nietwaar?) is natuurlijk: wat kost dat nou… zo’n ‘driehoek’ aan tunnels alhier? Da’s moeilijk in te schatten, al weet ik best dat die bescheiden fietstunnel bij de Vriezerbrug in Drenthe destijds al zo’n 7 miljoen euro moest kosten. In Den Haag liep een onderdoorgang voor fietsers en voetgangers op van 9,5 naar bijna 20 miljoen euro. Kortom, duur droompje van deze columnist, maar wat is duur in het licht van de tijd? Ik bedoel… die tunnel in Antwerpen ligt er al sinds 1933 en wordt vandaag de dag intensiever gebruikt dan ooit; er wandelen en fietsen dagelijks zo’n zes- á zevenduizend menen doorheen.
De Waterbus kost de provincie nu al jaarlijks ruim 8,5 miljoen euro, plus incidentele injecties van miljoenen om de boel drijvende te houden. En dan heb je nog steeds geen vaste verbinding. Een tunnel daarentegen ligt er gewoon. Decennia lang. Zonder dat je moet onderhandelen met een exploitant die dreigt met faillissement als de provincie niet nóg een extra zak geld overmaakt.
Dus stel je voor: je fietst of wandelt droog onder Maas, Merwede of Noord door, zonder windkracht 6 in je gezicht of een dienstregeling die afhankelijk is van de stemming van de dieselmotor. Geen bruggen die dichtgaan, geen pontjes die uitvallen, gewoon een tunnel. Altijd open. Altijd betrouwbaar.
Kortom: de Waterbus mag dan zinken in beleidsmoeheid, maar mijn tunnelvisioen blijft fier overeind. Als Antwerpen het al sinds 1933 kan, dan moet Dordrecht dat, nu bijna een eeuw later, toch ook kunnen?