In Rotterdam bouwen ze alsof de deadline gisteren was en In Amsterdam schuiven ze kavels rond als schaakstukken, met de gemeente als grootmeester en de projectontwikkelaar als pion. Utrecht? Daar hebben ze een versnellingsteam dat vergunningen afhandelt voordat je ‘bestemmingsplan’ kunt zeggen. En dan is er Dordrecht. Daar hebben we vooral eh… hoop.
De Dordtse wethouders Burggraaf en Van der Kruijff doen hun best, echt waar. Ze schrappen parkeergarages, tekenen convenanten en verhogen het percentage sociale huur met chirurgische precisie. Maar ondertussen blijft de bouwkraan in de ruststand staan. Want ‘de markt moet het doen.’ Alleen zit die markt met een kater, een hoge rente en een lege gereedschapskist. En het gemeentebestuur? Dat staat erbij, kijkt ernaar, en schrijft maar weer eens een verse beleidsnota.
Andere steden pakken het anders aan. Rotterdam heeft een gemeentelijk ontwikkelbedrijf dat zelf bouwt, Amsterdam koopt grond op en bepaalt zelf wat erop komt. Utrecht zegt: ,,Geen parkeerplek? Jammer dan, maar we gaan tóch bouwen.”
En Groningen experimenteert met coöperatieve woonvormen en bouwplicht. Daar is de gemeente geen toeschouwer, maar regisseur. In Dordrecht zijn we de brave leerling die netjes zijn huiswerk maakt, maar pas begint als de leraar toestemming geeft. En die leraar heet ‘markt.’
We hebben bestemmingsplannen voor duizenden woningen, maar bouwen er 1300. In vier jaar. Da’s geen voortvarend woningbouwbeleid, dat is een sudoku van beton. En als we blijven wachten tot de markt zin krijgt, staan we straks met z’n allen op het Maasterras, tussen de papieren plannen, te kijken naar een leeg stuk grond. Dan zegt de wethouder: ,,Nou eindelijk hoor… alle lichten staan op groen.” ,,Ja, behalve die van de bouwkraan,” hoor ik een Schapekop dan in gedachten al brullen.
Dus Dordt, trek je laarzen aan. Zet de schop in de grond. En als de markt niet mee wil? Dan bouwen we zelf. Zoals andere steden. Zoals het hoort. Zoals het moet. Zoals het allang had gekund.