Ik sta in mijn favoriete snackbar, omhuld door een warme walm van frituurvet en vers cynisme. „Oh ja… én een vegetarische kroket graag,” zo besluit ik mijn bestelling. Eén van mijn twee filmhuismaatjes eet immers al sinds de invoering van de euro geen vlees. De snackbarhouder kijkt me aan alsof ik zojuist heb gevraagd of hij ook lipfillers zet en haarimplantaties doet.
,,Vegetarische kroket… dát mag ik niet meer zeggen,” bromt hij, terwijl hij routineus een lading patat uit de frituur schept. ,,Het zijn die nieuwe Europese regels. Boetes tot drieduizend euro als ik die aanduiding op het bord zet.”
Ik denk eerst dat hij een grap maakt. Maar nee… Europa heeft gesproken. Dit om te voorkomen dat ik, een volwassen mens met twee hersenhelften en een volwaardig zwemdiploma A, per ongeluk de een of andere bloemkool-broccoli-constructie in kroket- of frikandelvorm voor écht vlees aanzie, is er nu de Schnitzelpolitie.
..Hoe moet ik zo’n ding dan wél noemen?” vraag ik.
De man wijst met cynische blik op zijn nieuwe menukaart, gedrukt op glanzend A4 in Comic Sans. En ja hoor… daar staat het echt: ‘warm paneerrolletje van plantaardige textuur’ (voorheen: kroket)en ‘ronde beetstructuur op basis van erwten en linzen’ (voorheen: burger).
De snackbarhouder lacht zuur. ,,Gisteren stond hier een controleur van de NVWA. Hij wilde weten of ik af en toe nog stiekem frikandel zeg tegen mijn langwerpige smulstaven op basis van Soja-eiwittenentarwegluten. Ik hou je in de gaten’’ zei hij er nog streng achteraan.
En zo verlaat ik de snackbar met mijn warme paneerrol. Buiten waait de wind over het water, binnen verdedigt Europa zijn burgers tegen het gevaar van semantische verwarring.
We hebben oorlog, inflatie, stikstof en populisme, maar geen zorgen, want Brussel heeft de groentekroket en de vegaburger aangepakt.
En toen werd ik wakker… best wel hongerig trouwens. Gelukkig lagen er nog één regelreep en een ouwe kletskoek in de provisiekast.