Het mooiste uitzicht van Nederland ligt niet op de Veluwe, niet aan de Zeeuwse kust of een overgeprijsd balkon aan de Scheveningse kust. Nee, het ligt in Dordt… op het hondenuitrenveldje bij de Prins Clausbrug. Daar waar de Merwede glinstert, de skyline zich schaamteloos uitstrekt en de wind meestal nét te hard waait om je haar serieus te nemen
Ik kom er vaak. Voor Blafmans natuurlijk. Maar ook voor de rust, de ruimte, en het besef dat de wereld uiteindelijk groter is dan het eiland waar ik mijn jaren slijt. Ik open het hondenhekje, maak de hond los en wandel routineus naar het enige bankje aldaar, waar ik graag een potje mag mijmeren met een podcast op de oortjes.
Ik neem plaats naast een opvallend goed geklede oudere heer die me met een vriendelijk knikje begroet. Naast hem zit een hond van ondefinieerbaar ras, die opvallend veel op mijn Blafmans lijkt.
,,Wat een wereldplek, hè?” zegt hij, precies op het moment dat er een waterig zonnetje doorbreekt. Ik verwijder mijn earpods en we raken aan de praat… over honden, over het weer en over die prachtige Prins Clausbrug, die weliswaar ‘aan de prijs’, maar toch ook weer een lust voor het oog is.
Oh ja.., én over het voortschrijden der jaren.
,,Vroeger dacht ik dat ouder worden vooral betekent dat je veel moet loslaten,” zegt hij. ,,Maar eigenlijk krijg je er van alles bij: een leesbril, rugpijn, steunzolen, een nieuwe heup en een zooitje pillen bij de ochtendkoffie.’’
Ik lach. Daarna… genieten in stilte. Blafmans rolt zich op als een croissant en het zonnetje houdt moedig stand.
Dan staat de man op en zegt: ,,Weet je… ouder worden is eigenlijk net als wifi in je vakantiehuis. Het signaal is misschien wat zwakker, maar je hoeft tóch niet meer zoveel te downloaden.’’
Dan loopt hij weg en ik staar hem nog lang na… innig dankbaar voor deze column.