In De Elzen kom ik hem soms tegen: mijn inmiddels hoogbejaarde leraar uit een ver verleden. Zijn kleine hondje kan het altijd uitstekend vinden met mijn Blafmans.
Gewoonlijk praten we over voetbal of honden in het algemeen, maar vandaag staat zijn hoofd duidelijk niet naar small talk. We gaan zitten op een bankje bij de vijver, waar het water zachtjes rimpelt alsof het meeluistert.
,,Wat mij momenteel bezighoudt is dat zóveel Dordtenaren op de PVV gestemd hebben. Ik vraag me af… waar zijn die mensen toch zo bang voor?’’
Ik heb geen antwoord paraat en hij vervolgt: ,,Volgens mij vergeten veel mensen hoe goed ze het eigenlijk hebben. Ze zien drie nieuwe gezichten in hun straat en denken dat de beschaving instort. Da’s angst. En angst is een herrieschopper… veel geluid, weinig inhoud.’’
Hij zucht, maar het is geen sombere zucht. Meer eentje van jarenlange observatie.
,,Ik heb deze stad zien veranderen,” vervolgt hij. ,,Nieuwe wijken, betere voorzieningen, kansen die vroeger ondenkbaar waren. Maar angsthazen kijken vooral naar wat ze vrezen kwijt te raken. Eén wolkje voor de zon en ze roepen dat het land naar de knoppen gaat, terwijl we toch écht in ongekende welvaart leven. En ja, natuurlijk moeten jonge mensen sneller een huis kunnen vinden en ja natuurlijk zijn de kosten van het dagelijks leven te hoog geworden. Dáár faalt momenteel de politiek. Maar wat mij dwars zit, is dat onze tolerantie verdampt zodra de koffie ook maar iets te lauw is. De Geertjes en de Thierrys van deze samenleving houden die angst maar al te graag in stand en leggen de schuld bij nieuwkomers.’’
Om ons heen rollen inmiddels vijf viervoeters en even zoveel kinderen dolgelukkig door stapels herfstbladeren. In hun achteloze spel schuilt een heerlijke waarheid, namelijk dat de toekomst niet begint met vrezen, maar met samen durven leven.”
Die slotwoorden heb ik niet zelf bedacht hoor… daar heb je ouwe leraren voor.