Er zijn van die verhalen die je maag doen omdraaien. Het relaas van Sterrenberg Housing en Living, het Dordtse eenmansbedrijf van beroepsoplichter Albert de M., is er zo een. Daklozen, die al met hun rug tegen de muur staan, worden verleid met de belofte van een simpel postadres. Voor hen geen luxe, maar een levenslijn: zonder adres geen uitkering, geen zorg, geen vangnet.
Wat ze krijgen is iets anders. Een huurovereenkomst voor een kamer die alleen op papier bestaat. Geen sleutel, geen bed, geen dak. Wel een rekening van honderden euro’s per maand. En om het cynisme compleet te maken: meerdere daklozen betalen tegelijk voor dezelfde denkbeeldige kamer. Dit is geen foutje, dit is een verderfelijk verdienmodel.
De rechter maakte er korte metten mee. Dertien zaken, dertien keer ongelijk. Immoreel, schending van de morele norm, aldus het vonnis. Juridische beleefdheid voor wat iedereen ziet: roofbouw op wanhoop. Wie zó handelt heeft geen enkel moreel besef.
En waar was de overheid? Terwijl daklozen formulieren stapelen om een postadres te krijgen, varen dit soort types ongehinderd hun koers. Bureaucratie voor wie niets heeft, vrijheid voor wie misbruikt. Pijnlijk en misselijk makend.
Dordtenaar Albert de M. is daarbij geen toevalstreffer. Zijn strafblad leest als een misdaadroman: belastingfraude, toeslagenfraude, faillissementsfraude. Altijd hetzelfde script, altijd dezelfde slachtoffers. Toch mag hij kennelijk steeds opnieuw beginnen.
Dordrecht verdient beter. Daklozen verdienen beter. Maar vooral verdient dit verhaal een einde zonder nuance. Dit vraagt geen begrip, geen context, geen relativering. Dit vraagt om afkeuring. Publiek. Hard. Onontkoombaar. Want een samenleving die dit laat gebeuren, kijkt niet toe. Die kijkt weg.
Niet morgen, niet na wéér een onderzoek, maar vandaag nog moet duidelijk worden dat misbruik van daklozen geen grijs gebied is, maar een rode lijn die keihard wordt bewaakt en gehandhaafd door overheid, politiek en samenleving.
Wie aan daklozen verdient, verdient niets minder dan publieke verachting; een samenleving die dat niet durft uit te spreken, is moreel failliet.