Natuurlijk heeft de politie niet gefaald in de zaak Milly. Nou ja, ik bedoel, het gaat er maar om wat je onder ‘politie’ verstaat. Ik twijfel geen moment aan de inzet van tientallen politiemensen die indertijd hun uiterste best hebben gedaan om het meisje terug te vinden. Politiemensen zijn namelijk mensen met gevoel in hun donder (net zoals u en ik). Tuurlijk… u kunt zo nu en dan eens met ze van mening verschillen over een snelheidsbekeuring of wat voor bon dan ook, maar politiemensen vinden allemaal (nét zoals u en ik) dat meisjes van 12 niet zomaar horen te verdwijnen. En als zo’n vermist meisje even daarvoor nog vrolijk haar moeder belt en ineens moet ophangen omdat de buurman aan de deur staat, gaan bij politiemensen (nét zoals dat bij u en bij mij het geval zou zijn) alle alarmbellen rinkelen.
Probleem is alleen dat politiemensen om op zich heel begrijpelijke redenen niet zomaar van alles op eigen houtje mogen doen. Het kan haast niet anders of er hebben tientallen agenten knarsentandend zitten wachten: wachten op de opdracht om met speurhonden aan de gang te gaan, wachten op de opdracht om huiszoekingen te doen, wachten op de opdracht die niet kwam. En dat is nou precies het punt waarop politie en justitie gefaald hebben. Niet dat al die mensen niet ontzettend hun best deden, maar de organisatie leverde simpelweg niet de besluiten die op dat moment zo broodnodig waren.
Natuurlijk kun je achteraf constateren dat Milly toch al overleden was, dus dat het uiteindelijk geen donder uitmaakte, maar dat is niet eens een begin van schrale troost. De familie zou een week van hemeltergende onzekerheid bespaard zijn gebleven. Alleen al om die reden waren de conclusies in het rapport uitermate belangrijk. Maar niet alleen daarom. Vooral ook omdat we nooit meer een nieuwe ‘zaak Milly’ willen. En als er dan toch een meisje verdwijnt, willen we dat zelfs de miniemste kans benut wordt om haar levend terug te krijgen. Zeker weten dat al die politiemensen niets liever willen dan dat.

(FOTO AD)