Een ‘rustige jaarwisseling’, zo ‘kopte’ de eerste voorpagina van het jaar 2012 van mijn eigen krant. En inderdaad, niks nieuws onder de zon, of in dit geval, onder de maan. Het was zo’n nacht van veel geknal, veel gelal en gebral, knokpartijtje hier, containerbrandje daar, maar geen doden, hooguit een paar licht gewonden en dus noemen we dat een ‘rustige jaarwisseling’. De aanhalingstekens die de krantenkop omsloten zeiden eigenlijk meer dan alle informatie die daarop volgde. Bedoeld of onbedoeld sprak er iets van cynisme uit, want blijkbaar zijn we het met z’n allen de normaalste zaak van de wereld gaan vinden dat er tijdens de jaarwisseling een enorme politiemacht op de been is, dat brandweermensen zich uit de naad werken, dat ambulances af en aan rijden, dat er tientallen mensen gearresteerd worden wegens openbare dronkenschap, mishandeling of vernieling of omdat ze levensgevaarlijk illegaal vuurwerk afsteken. En ook kijken we niet meer op van het feit dat er zogeheten vreugdevuren worden gesticht op druk bevolkte plekken in steden en dorpen waar die zogeheten vreugdevuren tot immense drama’s kunnen lijden. We verblikken of verblozen niet van het feit dat hulpverleners bij wijze van spreke ogen in hun achterhoofd moeten hebben omdat ze de kans lopen dat de een of andere grapjas een vuurpijl hun kant op schiet.
En blijkbaar moeten we al helemaal niet meer zeuren over vernielde prullenbakken, bushokjes en winkelpuiten. Dat hoort er gewoon bij toch? Eén etmaal paar jaar geven we blijkbaar vrijwillig onze veiligheid een beetje uit handen. Dán regeert de straat, dan wordt uw buurt overgenomen door een zooitje leegschedels die de weelde van de vrijheid niet kunnen dragen en die vrijheid kennelijk verwarren met een vrijbrief tot chaos en terreur. Ach, waar hebben we het over? Die prullenbak wordt vervangen, de schroeiplek op de gevel overgeverfd en ons straatje wordt weer schoongeveegd. We gaan weer een jaar zwijgen. Zwijgen en hopen dat de overhang naar 2013 ook zo’n ‘rustige jaarwisseling’ zal worden.