Raadsleden (óók burgerraadsleden) zijn nét mensen: ze hebben een mening over van alles en nog wat, verkondigen die graag hardop en laten zich daarbij nauwelijks hinderen door enig inlevingsvermogen en gebrek aan verstand van zaken. Het lijken wel columnisten, zou je bijna zeggen.
Net als mensen en columnisten mogen raadsleden graag een potje twitteren, want als een mening hebt is het leuk als die ook nog ergens aan komt. Even voor de mensen die de afgelopen jaren in hun buitenhuis in Zuid-Kirchizië zaten… twitteren is met z’n allen rond de dorpspomp gaan zitten en heel hard tegen elkaar brullen hoe laat je gaat eten, wát je gaat eten, hoe het eten bevallen is en hoe dat eten uiteindelijk, al dan niet moeizaam, de toiletpot bereikt heeft. Twitteren is een nutteloze bezigheid voor mensen die verder weinig nutteloze bezigheden hebben. Het wekt de suggestie dat je nog wat vrienden hebt en geeft je het gevoel dat het leven niet helemaal zinloos is. Je kunt er ook hele leuke dingen bij doen, zoals drinken, je familie negeren en zich traag voortslepende voetbalwedstrijden uitzitten. Ik mag graag twitteren.
Maar als je deel uitmaakt van de gemeenteraad moet je toch op je woorden letten, al is het alleen maar om je fractiegenoten niet in verlegenheid te brengen. VVD-raadslid John van der Net heeft nu spijt van het feit dat zijn denigrerende en fatsoensoverschrijdende uitspraken op Twiter over een Bulgaarse straatmuzikant op het Vogelplein kwaad bloed hebben gezet bij zowel oppositie als ‘moederpartij’. Het was dan ook een beetje dom van (nota bene jurist) Van der Net om, doelend op accordeonist Yulian Hristov, kreten als ‘Nederland zit niet te wachten op Oostblokkers die niets kunnen’ en ‘zoon van trekzakspeler is ook in Nederland. Kan ook niets??’’ de wereld in te slingeren. In deze krant gaat Van der Net vandaag diep door de knieën, maar ik geloof niet zo in zijn boetedoening. Van der Net heeft gewoon een corrigerende tik voor de billen gehad en moet beterschap beloven, omdat zoiets nu eenmaal politiek handig is. Het zal nog wel even duren voordat ik mijn beeld van hem en vooral van de wijze waarop hij over medemensen denkt, weer enigszins kan bijstellen.